"Αναζητώντας την Ελευθερία"

Επίλογος

“.

"Αναζητώντας την Ελευθερία"

Κεφάλαιο 13

“.

"Αναζητώντας την Ελευθερία"

Κεφάλαιο 12

“.

"Αναζητώντας την Ελευθερία"

Κεφάλαιο 11

“.

"Αναζητώντας την Ελευθερία"

Κεφάλαιο 10

“.

"Αναζητώντας την Ελευθερία"

Κεφάλαιο 9

“.

"Αναζητώντας την Ελευθερία"

Κεφάλαιο 8

“.

"Αναζητώντας την Ελευθερία"

Κεφάλαιο 7

“.

"Αναζητώντας την Ελευθερία"

Κεφάλαιο 6
Άλλες μορφές απώλειας της εσωτερικής αρμονίας και ελευθερίας

ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

επιθετικοί, εγωιστές, φίλαυτοι, ...  το ταυτίζουν με την αυτοπεποίθηση.

οι ανασφαλείς που θέλουν να επιβεβαιώνουν συνεχώς τη "δύναμή" τους, την εικόνα ή την αξία τους. ...σε μεγάλο βαθμό εξαρώνται από την αναγνώρισή τους από τους άλλους.

Ο πνευματικός δυναμισμός προϋποθέτει και χαρακρηρίζεται από εσωτερική γαλήνη.

Οι άνθρωποι που αφήνονται να κυριαρχηθούν είναι η κλασσική μορφή αυτοκατάργησης.

Ζουν πάντα στη σκιά κάποιων άλλων, ζουν τελικά τη ζωή κάποιων άλλων.

πολλές φορές οι άνθρωποι δεν υποκύπτουν σε μια βίαιη κυριαρχική προσωπικότητα, αλλά σε μια προσωπικότητα που τους κολακεύει, με στόχο και πάλι να τους αναγκάσει να κάνουν ό,τι θέλει.

Εκμεταλλεύονται αδύναμες πτυχές της προσωπικότητας ή ανασφάλειες.
Προσπάθεια δημιουργίας ενοχών.
Κάποιοι ανακαλύπτουν συνεχώς προβήματα υγείας.
Άλλοι βρίσκουν λόγους για να "κρατάνε μούτρα".
Ορισμένοι αφήνουν υποννοούμενα για να προκαλέσουν δυσάρεστα συναισθήματα.
Άλλοι ασκούν συνεχώς κριτική.

Άλλες εκφράσεις αυτής της προσπάθειας για κυριαρχία, επιβολή, επικράτηση...
το να μιλά κάποιος συνεχώς.
να διακόπτει τους αλλους.
να μιλά πιο δυνατά.
να μην επιτρέπει να ακουστούν άλλες απόψεις.

Η ειρωνία ή η υποβάθμιση των άλλων - υπερτονίζοντας τα μειονεκτήματα ή τυχόν αδυναμίες.

Μεταξύ κυριαρχίας και υποταγής υπάρχει μια μέση οδός, που σ'αυτή την περίπτωση συνιστά την κατάσταση ισορροπίας. Η μέση οδός καμμιά φορά είναι άρνηση να πάρουμε θέση, είναι χλιαρότητα, είναι βόλεμα, είναι φόβος.
Η Ελευθερία, η Αγάπη και η Σοφία δεν έχουν μέση οδό.

Οι πνευματικοί άνθρωποι υψώνονται ανάμεσα στις δύο ακραίες θέσεις, αφού αυτό ταυτίζεται με την εσωτερική ελευθερία, επειδή αυτή είναι η θέση ισορροπίας.

Η ελευθερία είναι ιερή. Είναι ευθύνη που πρέπει να αναλάβουμε για τον εαυτό μας, ευθύνη όμως που πρέπει ν'αφήσουμε και στους άλλους, για τις δικές τους επιλογές, αλλιώς συνδεόμαστε μαζί τους με συνυπευθυνότητα.

Όποιος αγαπά τους ανθρώπους τους ελευθερώνει, δεν τους αιχμαλωτίζει, κυριολεκτικά ή μεταφορικά.

ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ένας άνθρωπος που αδρανεί είναι ή πεπεισμένος για την αναξιότητά του, ή αδιάφορος, ή παγωμένος από κάποιον φόβο. ... η ανασφάλειά του τον κάνει τόσο διαστακτικό, ώστε στο τέλος καταλήγει πάλι στην ακινησία.  ... βασανίζονται από τη συνεχή ταλάντευση.

Οι άνθρωποι αυτοί περιστρέφονται γύρω από τον άξονά τους, αναβάλλουν τις αποφάσεις τους, συναντούν ξανά και ξανά τα ίδια προβλήματα. Τα βήματά τους μέσα στη ζωή παραμένουν μετέωρα. Η συνείδησή τους είναι αγύμναστη στις αποφάσεις.

Η αναποφασιστικότητα διαιωνίζει τις εσωτερικές συγκρούσεις.

Ο Θεός κινείται με τους τολμηρούς, εκείνους που ενεργούν με σοφία και στέλνουν ένα καθαρό σήμεα για το τί επιζητούν, δηλαδή αυτούς που Τον εμπιστεύονται. Όχι με τους παράλογα τολμηρούς ή τους ανόητους, ούτε όμως με τους διαρκώς φοβισμένους, άτολμους και αδρανείς.

ΤΟ ΨΕΜΑ

Όταν κάποιος λέει ψέμματα είναι σαν ν ακρύβει, να καταργεί δηλαδή τον πραγματικό του εαυτό, τις πραγματικές σκέψεις του, είτε επειδή φοβάται, είτε γιατί επιδιώκει κάποιο κέρδος, είτε επειδή ντρέπεται να δείξει ποιός πραγματικά είναι.

...εννοώ και την ψεύτικη συνμπεριφορά, την υποκρισία. ...ακόμα και τη μίμηση συνηθειών ή τρόπων, συμπεριφορών ή εκφράσεων.

Όταν λέμε ψέμματα στέλνουμε μήνυμα στο υποσυνείδητό μας ότι ο εαυτός μςα δεν αξίζει να φανερωθεί, να γίνει ορατός, να αποκαλυφθεί.

Το ψέμα είναι έλλειψη αυτοσεβασμού, και έλλειψη σεβασμού προς τους άλλους.

Η αλήθεια και η ελευθερία χαλαρώνουν σε ψυχικό και σωματικό επίπεδο.

Δεν αποδεχόμαστε οτιδήποτε άσχημο και υποκριτικό μέσα μας, δεν στέλνουμεστον εαυτό μας το υποσυνείδητο μήνυμα ότι μέσα μας υπάρχει ασχήμια. ... οι σκέψεις αυτές είναι λεπτά αρνητικά μηνύματα που καταγράφονται στο υποσυνείδητο και στην προσωπικότητά μας.

Οι σκέψεις των ελεύθερων, των πνευματικών ανθρώπων, αποτελούν συνέχεια των αισθημάτων τους. Τα λόγια τους είναι προέκταση των σκέψεών τους. Οι πράξεις τους συμφωνούν με τα λόγια τους. ... Η εμφάνιση ρωγμών σε αυτή την αλληλουχία, υποδεικνύει μια ανισορροπία της συνείδησης.

Δεδομένου ότι ο Νόμος Αιτίου και Αποτελέσματος ειναι θεμελιώδης για τη δίκαιη λειτουργία του Σύμπαντος, το ψέμα θα ελκύσει ανάλογα αποτελέσματα.

Στο τέλος, ο ψευδόμενος θα παγιδευτεί, θα καταργήσει την ελεύθερη κίνησή του στο υλικό και πνευματικό επίπεδο.

ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΣ - ΕΓΩΙΣΤΙΚΗ "ΑΓΑΠΗ"

η σημασία του αυτοσεβασμού ως συνθήκη ισορροπίας και ωριμότητας.

Το να αποδεχόμαστε, να εκτιμούμε, να χαιρόμαστε και να επιβραβεύουμε τον εαυτό μας, δεν σημαίνει πως όλη η ύπαρξη και τα ενδιαφέροντά μας πρέπει να περιστρέφονται γύρω από αυτόν.

Η εγωιστική και ιδιοτελής αντίληψη για τη ζωή τον βλάπτει.

Υπάρχει η αγάπη των κλειστών κυκλωμάτων που αποκλείει τους άλλους ανθρώπους και την ολότητα της δημιουργίας; Όχι. Αυτή είναι μια καρικατούρα της Αγάπης. ίναι ´να ψυδαισθησιακό είδος "αγάπης" που θέλει πάντα ανταλλάγματα.

Μια ακόμα μορφή αυτού του είδους είναι η διεύρυνση αυτού του κύκλου του εγωιστή ανθρώπου. ομαδοποιεί την "αγάπη".

"Αναζητώντας την Ελευθερία"

Κεφάλαιο 5
Οι εκφράσεις της αυτοαναίρεσης

Οι ανασφαλείς άνθρωποι αισθάνονται ότι απειλούνται από κάτι συγκεκριμένο ή αόριστο, έτσι που στο τέλος δυσκολεύονται να αφεθούν στα διάφορα γεγονότα της ζωής.
... Ως αποτέλεσμα περιορίζεται η δράση τους, η ελεύθερη εκδήλωση του εαυτού τους μέσα στη ζωή, ή απλώς χάνεται η ηρεμία, η ισορροπία και η χαρά τους.

Πολλοί άνθρωποι, δεν είναι ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους, θα ήθελα να είναι κάπως αλλιώς, θα ήθελαν να είναι κάποιοι άλλοι. Αυτό εκλαμβάνεται από το υποσυνείδητο σαν ένα απαξιωτικό μήνυμα, σαν ένα αρνητικό νοητικό πρόγραμμα. Έτσι, οι άνθρωποι αυτοί περιφρονούν, αποθαρρύνουν και εξασθενούν τον εαυτό τους.

Ό,τι κατοικεί μέσα μας, μόνο μέσα μας μπορεί να αντιμετωπιστεί.

"Αποδέχομαι τον εαυτό μου" σημαίνει ότι ταυτοχρόνως αναζητών τα υψηλότερά του χαρακτηριστικά, τον υψηλότερο εαυτό μου, αναζητώ εσωτερικά στηρίγματα.

ΦΟΒΟΣ

Ο φόβος είναι ένα θεμελιώδες χαρακτηριστικό και, ταυτοχρόνως, αίτιο της αυτοκατάργησης.

Οι φοβισμένοι άνθρωποι είναι αυτοί που κάνουν τους πιο πολλούς συμβιβασμούς, τόσο με τον εαυτό τους όσο και με τους άλλους. ...  Χειραγωγούνται έυκολακαι γίνονται υπάκουοι.

Η έλλειψη φόβου είναι ένα χαρακτηριστικό των ελεύθερων πνευματικών ανθρώπων, εκείνων που δεν σκέφτονται συνεχώς τον εαυτό τους και τις συνέπειες που θα υποστούν από μια πράξη τους, αλλά τη χρησιμότητα της πράξης τους.

ΑΔΡΑΝΕΙΑ

Αδράνεια είναι η μη-εκδήλωση της συνείδησής μας, της σοφίας μας, της θέλησής μας, του εαυτού μας, της πνευματικότητάς μας, στο υλικό ή πνευματικό επίπεδο.

Η έλλειψη δράσης μειώνει ακόμα περισσότερο την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμηση.

Σε πιο πνευματικό επίπεδο ανάλυσης, στην αδράνεια περιλαμβάνεται και η παθητική βίωση των εμπειριών της ζωής.

Στο πνευματικό επίπεδο, αδράνεια είναι η απουσία πνευματικής ζωής, πνευματικής πορείας και πνευματικής εξέλιξης, αποτέλεσμα πνευματικής νωθρότητας και έλλειψης ενδιαφέροντος και θέλησης να είμαστε χρήσιμοιμ να δρούμε και να υπάρχουμε αλτρουιστικά.

...Αρνείται να λάβει μέρος στη λειτουργία των πνευματιών Νόμων, στη λειτουργία των Νόμων της ζωής. Αρνείται, επομένως, και να ευεργετηθεί από αυτούς του Νόμους.

Ένας συνειδητός πνευματικό άνθρωπος χρησιμοποιεί το σχολείο της ζωής, τις πληροφορίες κάθε ημέρας. Αφουγκράζεται τα μαθήματα της ζωής, βελτιώνεται συνεχώς και δρα. Δρα. Στο πνευματικό επίπεδο δεν υπάρχει η ακινησία και η στασιμότητα, αλλά η συνεχής ροή ενέργειας.

Ο αληθινός άνθρωπος του πνεύματος δεν παγιδεύεται στα γρανάζια της παραγωγής, δεν κυνηγά το υλικό κέρδος, παραβλέποντας ανθρώπους και αξίες.

Έχουμε στη σκέψη μεγάλους στόχους, όμως δεν ζούμε στη φαντασία του μέλλοντος, εγκαταλείποντας έτσι τις ευθύνες μας στο παρόν. Ζούμε και δρούμε. Οικοδομούμε το μέλλον, εμπιστευόμαστε τα σχέδιά μας στο Θεό, χωρίς να επιμένουμε εγωιστικά στην πραγμάτωσή τους. ... Πρέπει να δίνουμε χρόνο στα σχέδιά μας, να έχουμε υπομονή στην πραγμάτωση των στόχων μας.

Ζητούμενο είναι να ταυτιστεί κάποια στιγμή η θέλησή μας με τη Θέληση της Αιώνιας Αγάπης. Κι είναι αυτός, ίσως, ο ορισμός της Ελευθερίας.

Τα γεγονότα της ζωής μας είναι το σημείο όπου τέμνονται η ακτινοβολία μας και το επίπεδο της συνείδησής μας με τους Συμπαντικούς Νόμους.

δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε ή να επικυρώνουμε τις δυσκολίες ή τα εμπόδια οποιασδήποτε μορφής, προκειμένου να συντηρήσουμε την απραξία μας.

Οι ελεύθεροι άνθρωποι δεν αφήνουν εξωτερικά γεγονότα να τους νικήσουν εσωτερικά.

"Εμείς οι άνθρωποι δεν ξέρουμε ποτέ αρκετά, για να κρίνουμε αν κάτι είναι ευλογία ή συμφορά."

ΑΥΤΟΛΥΠΗΣΗ

Ένα θεμελιώδες χαρακτηριστικό των μεμψίμοιρων ανθρώπων, είναι ότι δεν αναλαμβάνουν ποτέ τις ευθύνες τους για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται.

Οι οίκτος και η λύπηση δεν είναι θετικά, ούτε βοηθητικά για έναν άνθρωπο που έχει κάποιο πρόβλημα, γιατί επικροτούν και επιβραβεύουν την αδυναμία του.

Η Αγάπη, η συγκίνηση, η ευσπλαχνία, η τρυφερότητα και η στήριξη κάποιου συνανθρώπου μας, είναι διαφορετική από τον οίκτο.

Το πέρασμα από τη θλίψη μπορεί να είναι καθαρτικό, εξευγενιστικό, εμβαθυντικό.

Όταν τα αισθήματα θλίψης, αποκαρδίωσης, θυμού, παρουσιάζονται πολύ συχνά, τότε δείχνουν ψυχολογική και ψυχική αστάθεια. Αν γίνουν μόνιμα, τότε σημαίνει ότι έχουν γίνει χρόνια πνευματικά νοσήματα, που εμποδίζουν τον άνθρωπο να ζήσει μια ευχάριστη και παραγωγική ζωή.
Σημαίνει ότι ο εγωισμός πήρε το πάνω χέρι και αρέσκεται σ'αυτή τη κατάσταση αυτολύπησης για να εξισορροπήσει τα ελλείματα της προωπικότητάς μας και της τάχα άδικης ζωής. Μας παρουσιάζει πολλές φορές αυτές τις συνθήκες ως ευαισθησία.

Τα αισθήματα είναι πυξίδα. Δείκτες με χίλια μηνύματα.

Το ότι χρειάστηκε να πονέσουμε για να μάθουνε, δείχνει ότι δεν είχαμε την εγρήγορση και τη σοφία να δούμε τα μηνύματα πιο νωρίς, ... πριν δημιουργήσουν πόνο.

Οι δυσκολίες παρουσιάζονται για να μας διδάξουν. Είναι φίλες της πνευματικής μας εξέλιξης.

Η αυτολύπηση αφαιρεί πνευματικές δυνάμεις και μας οδηγεί σε αδυναμία να αντιμετωπίσουμε τα γεγονότα που οδήγησαν σ'αυτήν.

ΕΝΟΧΕΣ

Οι υπερβολικές και χωρίς σοβαρό λόγο ενοχές, είναι μια δυσλειτουργία της συνείδησης, που ακυρώνει τη δράση, τη χαρά και την πνευματική ανέλιξη των ανθρώπων.

Είναι ένας χρήσιμος μηχανισμός της συνείδησής μας. Ένδειξη ότι η εσωτερική πυξίδα εργάζεται.

Όταν τα αισθήματα ενοχής γίνονται τρόπος ζωής, ... παθολογία του πνεύματος.

Όποιος αναλαμβάνει τις ευθύνες του για τα λάθη που του αναλογούν,... μετασχηματίζει τον χαρακτήρα του προς το καλύτερο.

Όσο περισσότερο χρόνο αναμασούμε τις ενοχές μας, τόσο κινδυνεύουμε να μείνουμε στο τέλμα της αδράνειας και της αδυναμίας.

Κάποιος ξέχασε το λόγο της ενοχής του... συνήθισε τις τύψεις του.
Σε μικρές δόσεις συνηθίζουμε τα λάθη μας, αποκτούμε ανοσία έναντί τους, και γι'αυτό δεν νιώθουμε άσχημα γι'αυτά. ... θολή συνείδηση.

Η υπεύθυνη, σοφή και δυναμική συνείδηση, πιο λεπτή κι ευαίσθητη, στέλνει μηνύματα συναγερμού στον πνευματικό άνθρωπο. Αυτή η ευαισθησία σημαίνει ότι ο άνθρωπος ...θα βελτιώνεται ταχύτερα.

Όταν η συνείδησή μας μάς λέει καθαρά ότι είμαστε σωστοί και δίκαιοι, πρέπει να την ακολουθούμε χωρίς ενοχές, χωρίς ακρότητες, χωρίς εξάρσεις, χωρίς φανατισμό, με σεβασμό όμως στην ελευθερία των άλλων, αλλ'ακαι στη δική μας. Με σταθερότητα και βαθι'αίσθηση μέτρου.

Πρέπει να είμαστε συμβιβαστικοί και ήρεμοι στα μικρά καθημερινά πράγματα, ασυμβίβαστοι, όμως, στα μεγάλα θέματα αξιών και πνευματικών επιλογών.

Η πνευματική ελευθερία προϋποθέτει σοφία και συνεπάγεται ευθύνες και δράση - δράση που θα διορθώσει τα λάθη μας και τις πτυχές της προσωπικότητάς μας που οδήγησαν σ'αυτά.

ΘΥΜΟΣ

Το  ζητούμενο είναι να επεξεργαζόμαστε και να κατανοούμε τον θυμό μας και τα αισθήματά μας γενικά.

Ο θυμός παρουσιάζεται όταν το εγώ δεν ικανοποιείται, όταν οι επιθυμίες ή οι προσδοκίες δεν επαληθεύονται σε κάποιο πεδίο της ζωής.

Πολλοί θυμώνουν με τον εαυτό τους επειδή βλέπουν την αδυναμία τους να αυτοκαθορισθούν, επειδή δεν εκφράζουν την κριτική, τον θυμό, τα αισθήματά τους, επειδή αφήνουν αδιαμαρτύρητα να τους ποδοπατούν και να τους αδικούν, ή επειδή, αν και συνειδητοποιούν κάποι αρνητικά χαρακτηριστικά τους, εντούτοις τα επαναλαμβάνουν συνεχώς.

Η αυτοαναίρεση εντοπίζεται σε δύο επίπεδα που επικαλύπτονται.
1) αδυναμία να εκφράσει τα αισθήματα και την άποψή του.
2) αδυναμία να διορθώσει αυτή την αδυναμία.

Για να δικαιολογήσουν,...λένε ότι δεν εκφράζουν τις σκέψεις τους για να μην πληώσουν τους άλλους,...ενώ το κάνουν από τον φόβο της αντιπαράθεσης ή για να μην πληγωθούν οι ίδιοι.  ... Είναι αδυναμία και έλλειψη σοφίας και δικαιοσύνης.

Φιλία και αδελφοσύνη μπορούν να υπάρχουν μόνο στις ισότιμες σχέσεις.

Ο σεβασμός της ιδιαιτερότητας ή των επιλογών άλλων ανθρώπων είναι σημάδι ανεκτικότητας, σεβασμού και εσωτερικής ειρήνησ. Δείχνει σεβασμό προς την ελευθερία τους να κάνουν τις δικές του επιλογές.

Ο θυμός για τη διαφορετικότητα των άλλων είναι μορφή βίας.

Ο θυμός πρέπει να αξιολογείται ανάλογα με τα χαρακτηριστικά του, όπως η διάρκεια, η ένταση, τα κίνητρα.

Οι συνεχώς θυμωμένοι άνθρωποι είναι έκείνοι που δεν έχουν ερευνήσει τον εαυτό τους, που κοιτάνε πάντα πώς να διορθώσουν τους άλλους, και επομένως βρίσκουν στους άλλους συνεχώς τρωτά σημεία και ελαττώματα.

Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ανέχεται τους θυμούς μας, δηλαδή τα προϊόντα του εγωισμού μας, επειδή δεν θελήσαμε να τον επεξεργαστούμε. Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να υφίσταται την πνευματική μας ανωριμότητα.

ένας άνθρωπος συνεχώς παγιδευμένος στο ανικανοποίητο και βίαιο αγωισμό του, δεν είναι ελεύθερος.

Κάποιος που μέσα του έχει αγάπη και σοφία, δεν θα εκπέμψει σκληρότητα και περιφρόνηση.

Ο θυμός είναι μια αλλοιωμένη κατάσταση συνείδησης, έκφραση εσωτερικής ταραχής και μειωμένης ανεκτικότητας.

Η έκφραση των σκέψεών μας, αντί για την απόκρυψή τους, τονώνει τον αυτοσεβασμό μας, αφού ενεργήσαμε με καθαρότητα, δικαιοσύνη και ελευθερία.

Αν παρατηρούμε τον εαυτό μας με ειλικρίνεια, θα διαπιστώσουμε ότι πολλές φορές θυμώνουμε με κάτι, γιατί αυτό βρήκε μέσα μας μια αντιστοιχία.

Μπορεί η σαφήνειά μας, η έκφραση της άποψης ή της κριτικής μας, να προκαλέσει σε άλλους θυμό και αγανάκτηση, επειδή δεν δέχονται το άδικό τους. Αυτό δεν είναι δικό μας πρόβλημα. Κριτήριό μας είναι η αλήθεια, και όχι να γίνουμε συμπαθείς σε άδικους ανθρώπους.

ΟΙ ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ

Εξαρτήσεις δεν είναι μόνο οι έξεις ή οι εθισμοί όπως το κάπνισμα, το ποτό, το υπερβολικό φαγητό, ο τζόγος, τα ναρκωτικά κ.λπ. Μπορεί να είναι και κάποιες συνήθειες που δεν μπορεί κάποιος να αποχωριστεί όπως η πολυτέλεια, η προσκόλληση σε υλικά αποκτήματα ή σε κάποια αντικείμενα, η επιδειξιομανία κ.ά.

Προσανατολίζουν τις κεραίες της συνείδησης σε ευτελή και εξωτερικά πράγματα, που έτσι αναδεικνύονται ως κεντρικά στη ζωή του ανθρώπου. Απομακρύνουν την προσοχή του από τα ουσιώδη και τα ευγενή, και από τον εσωτερικό του κόσμο, γεγονός που θολώνει την πνευματική συνείδηση και αμβλύνει την ικανότητα του ανθρώπου να κρίνει και να αξιολογεί σωστά.

Οι εξαρτήσεις μπορεί να αφορούν και ανθρώπους. ... απέναντί τους χάνουμε μέρος από τη δύναμη της προσωπικότητά μας. ... Τους έχουμε αδυναμία επειδή γεμίζουν κάποια δικά μας κενά, επειδή κάποια χαρακτηριστικά τους μας αρέσουν, και θέλουμε να τα κάνουμε δικά μας.

Η απουσία εξαρτήσεων αποτελεί θεμελιώδη πτυχή της ελευθερίας.

"Αναζητώντας την Ελευθερία"

Κεφάλαιο 4
Η λειτουργία της συνείδησης

Όλα επηρρεάζουν τον "φακό της συνείδησης", μέσα από τον οποίο βλέπουμε τον κόσμο και τις λειτουργίες του.

Η έννοια της συνείδησης είναι δυναμική, δηλαδή δημιουργική.
Δεν υφίσταται τις συνθήκες της ζωής απλώς και μόνο με τη συναίσθηση των λαθών μας, αλλά, αντιθέτως, δημιουργεί τις συνθήκες. Καταγράφεται στο περιβάλλον μας, στα γεγονότα της ζωής μας, στους ανθρώπους που συναντάμε, καταγράφεται στο μέλλον μας. Είναι το "έκπνευσμά" μας, που ρέει προς τα έξωμ αφήνοντας παντού το αποτύπωμά μας.

Αν δεν ασχοληθούμε με την πνευματική πτυχή μας, στο τέλος μας ξεφεύγει ο πνευματικός εαυτός μας.

Αν αφήσουμε έξω από το πεδίο θέασης έρευνας και σκέψης την πνευματική φύση του ανθρώπου, την ψυχή του, θα πάρουμε ανεπαρκείς απαντήσεις, αφού ανεπαρκή δεδομένα οδηγούν σε ανεπαρκή συμπεράσματα.

Μια πνευματική ερμηνεία

Η Συνείδηση είναι η μνήμη και η αίσθηση της θεϊκότητας μέσα μας, η αρχέγονη αίσθηση του ορθού και του δικαίου.

Στο υψηλότερο σημείο της εξελικτικής πνευματικής πορείας, η συνείδησή μας θα ταυτίζεται με τη Συνείδηση, δηλαδή την Αγνότητα, τη Σοφία, την Αγάπη.

Έχει σημασία να καλλιεργήσουμε τη συνείδησή μας στο καλό και, σίγουροι πια ότι μπορεί να το αναγνωρίσει, να την αφήσουμε να περιπλανηθεί στον κόσμο ελεύθερη, για να δώσει και να πάρει, στο ταξίδι που όλοι κάνουμε προς το Φως.

Στην περίπτωση της συνείδησης, οι θόρυβοι δεν είναι τόσο (ή μόνο) οι φυσικοί θόρυβοι που την εμποδίζουν να λειτουργήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αλλά κυρίως οι εσωτερικοί θόρυβοι - οι έντονες σκέψεις, που βουίζουν συνεχώς ζητώντας ικανοποίηση, οι επιθυμίες, ο θυμός, η ταραχή, οι ενοχές, που δεν αφήνουν τη γαλήνη να μας συναντήσει.

Ελεύθερη Βούληση

Όσοι επέλεξαν να καταργήσουν τη φωνή της συνείδησής τους,να αυτοκαταργηθούν δηλαδή, υποτασσόμενοι στη θέληση ανθρώπων, ή εξουσιών ή καθωσπρεπισμού ή νωχέλειας ή βολέματος ή αρνητικότητας οποιασδήποτε μορφής, μοιάζουν με ταξιδιώτες που έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους, αλλά δεν κοιτάζουν την πυξίδα τους.

Η Συνείδηση είναι η εσωτερική πυξίδα που μας δείχνει, όταν λειτουργεί σωστά, τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε στη ζωή, στα καθημερινά πράγματα και την πνευματική μας πορεία. Κραυγάζει τις ανάγκες της ψυχής. Κατάργησή της σημαίνει περιπέτειες.

Πρέπει να είμαστε ανοιχτοί στα μηνύματα της ζωής, είτε προέρχονται από γεγονότα, είτε από ανθρώπους, συμπεριλαμβάνοντας τις συμβουλές και την κριτική. Όμως πρέπει να φιλτράρονται μέσα από την αφυπνισμένη συνείδησή μας.

Ας εμείς έχουμε αποσύρει,δηλαδή ακυρώσει τα πνευματικά χαρακτηριστικά μας, την ελεύθερη βούλησή μας, τότε κάποιοι γύρω μας αποκτούν παντοδυναμία. Όταν αφήνουνμε ένα κενό εξουσίας μέσα μας, κάποιοι θα προσπαθήσουν να το γεμίσουν. Άλλες συνειδήσεις θα θρονιαστούν στη θέση της δικής μας που απουσιάζει.

Όταν η εσωτερική σοφία και η σοβαρότητα απουσιάζουν ... ώστε να μην μπορούμε να παίρνουμε αποφάσεις ... πάλι καταλήγουμε στην αυτοαναίρεση.

Ο εγωσιμός μας με το προσωπείο της ανεξαρτησίας ... προσπαθεί να μας πείσει ότι πάντα έχουμε δίκαιο.

Η ώριμη ισορροπία ή η ισορροπημένη ωριμότητα, αυτή η ταπεινή ελευθερία.

Ο καθένας οφείλει να χειραφετηθεί και να αναπτύξει τα πνευματικά του χαρακτηριστικά.

Ο φακός της συνείδησης

Το δυναμικό γνώσης και σοφίας που έχει αναπτύξει ο καθένας μας μέσω του προσανατολισμού και των εμπειριών του, καθορίζει και την καθαρότητα του "φακού" της συνείδησης.

Το ζητούμενο είναι ο φακός-συνείδηση να καθαρίσει και να φωτιστεί με προσανατολισμό και δράση σύμφωνη με το Καλό.

Η δύναμη των σκέψεων

Ο τρόπος που σκεφτόμαστε, οι σκέψεις που παράγουμε, εκφράζουν την προσωπικότητά μας που, με τη σειρά της, εκφράζει το επίπεδο συνείδησής μας.

Οι σκέψεις είναι μορφές ενέργειας.

Κάθε άνθρωπος είναι σαν ένας πομπός που εκπέμπει την εντελώς δική του συχνότητα. ... Βάσει αυτών των συχνοτήτων, όμως, που καταγράφονται γύρω του και πάνω του, καθίσταται και δέκτης ομοίων συχνοτήτων που εκπέπονται από άλλους ανθρώπους.

Οι σκέψεις και τα αισθήματα έχουν τη δική ρους δόνηση, ανάλογα με την ποιότητά τους.

Χειρίζονται οι άνθρωποι τις δυνάμεις των σκέψεών τους, χωρίς να γνωρίζουν τις επιπτώσεις τους.

Για να γνωρίσουμε τις σκέψεις μας πρέπει να τις παρατηρούμε με ειλικρίνια.

Συγχρονικότητα και καθημερινή ζωή

Όταν κινούμαστε στην κατεύθυνση ων θεϊκών νόμων, κινούμαστε με ούριο άνεμο. Όταν κινούμαστε στη ζωή σε αντίθεση με αυτούς του Νόμους τη Ζωής, τότε το καράβι μας κάπου θα προσαράξει ή θα λοξοδρομήσει. Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση, ώστε να δούμε και να κατανοήσουμε τα μηνύματα και τα διδάγματα που κάθε στιγμή, γεγονός ή συνάντηση μας μεταφέρει.

Αν μένουμε σταθερά προσανατολισμένοι στο καλό, αν εκφράζουμε το καλό και το ωραίο στη ζωή μας κι έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του Καλού και του Ωραίου, τότε συμμαχούμε μ'αυτές τις δυνάμεις, οι οποίες κινητοποιούνται μέσα μας και γύρω μας.

Είναι βαρυσήμαντη η αγάπη και η προσφορά του καθενός μας, ακόμα κι αν δεν την είδα παρά μόνο τα κοντινά του πρόσωπα ή ακόμη κι αν δεν την είδε ή αναγνωρισε ποτέ κανείς.

Αν δεν ακολουθούμε τη συνείδησή μας και δεν είμαστε ανοιχτοί στις ανάγκες τις ψυχής μας, τότε, σημαντικές για την εξέλιξή μας, τη γνώση μας,την προσφορά μας, ευκαιρίες και δυνατότητες αναβάλλονται.

"Οι περισσότεροι αποχωρούν μια μέρα από τη ζωή, χωρίς να έχουν πάρει είδηση τί τους συνέβη. Είναι κρίμα αυτός ο ισόβιος εγκλεισμός στην κιβωτό της Ανάγκης με καθηλωμένες τις αισθήσεις σε υπηρετικό επίπεδο." ~ Οδυσσέας Ελύτης

"Αναζητώντας την Ελευθερία"

Κεφάλαιο 3
Η δόμηση της προσωπικότητας

Καθένας μας αντιδρά στα διάφορα ερεθίσματα και εμπειρίες με τον δικό του, ιδιαίτερο και προσωπικό τρόπο. Αυτή η ιδιαιτερότητα του καθενός, η προσωπικότητά του.

οι γονιδιακοί παράγοντες εκδηλώνονται όταν υπάρχει το κατάλληλο έδαφος - δηλαδή, άλλοι παράγοντες που θα επιτρέψουν την έκφρασή του.

Η γνώση απευλευθερώνει τον άνθρωπο, η άγνοια τον αιχμαλωτίζει.

Ο δογματισμός είναι είδος αγκυλοποιητικής παθολογίας του πνεύματος.

Κάθε πράξη έχει ένα αποτέλεσμα, γιατί κάθε πράξη μας, κάθε σκέψη μας, καθετί που εκπηγάζει από εμάς, μας συσχετίζει με τους θεϊκούς Νόμους, που διέπουν τη ζωή μέσα στη Δημιουργία, μέρος της οποίας είμαστε κι εμείς. Μας θέτει σε αντιπαράθεση ή σε συμφωνία με τους θεϊκούς Νόμους

όποιες επιπτώσεις κι αν έχει τ οικογενειακό περιβάλλον στην εξέλιξη, δεν είναι σοφό να ρίχνουμε ευθύνες στους γονείς για δικά μας ελλείματα. Αυτή η πράξη δείχνει ανευθυνότητα και βρίσκεται έξω από τη φιλοσοφία ζωής και τη στάση ευθύνης που εισηγείται αυτό το βιβλίο.

"Αναζητώντας την Ελευθερία"

Κεφάλαιο 2
Η σημασία της οικογένειας και της ομάδας

Μέσα στην πρώτη ομάδα της οικογένειας, το παιδί πρέπει να αναπτύξει τον αυτοσεβασμό και τον σεβασμό για τους άλλους, την αυτοεκτίμηση, την προσφορά, την ανταλλαγή αισθημάτων, σκέψεων, λόγων, τρυφερότητας. Να μάθει την αίσθηση του μέτρου, του σωστού και του δικαίου. Να μοιράζεται πράγματα και αισθήματα με τα άλλα μέλη, ...να σέβεται και να τα υπερασπίζεται από αδικίες. Μαθαίνει να ακούει την άλλη άποψη και να εκφράζει και να υποστηρίζει τη δική του. Μαθαίνει την ανιδιοτέλεια. Θα βοηθηθεί να αποκτήσει ισορροπία, αυτοσεβασμό και ελευθερία.

Το μήνυμα της απόρριψης μπορεί να δοθεί με ανεπαίσθητους τρόπους... έλλειψη επικρότησης, αδιαφορία για το τί κάνει το παιδί, υπερβολική αυστηρότητα και υπερβολική απόσταση. Συχνές προσβολές, συγκρίσεις με άλλα παιδιά, η στάση των γονέων να επιβάλλουν τη θέλησή τους. Αδυναμία να δουν και να σεβαστούν τις ιδιαιτερότητες, τα χαρίσματα και τις ανάγκες, ακαμψία που δημιουργεί αποστάσεις, η απαίτησή τους για υπερβολική πειθαρχία ή για τυποποιημένη συμπεριφορά, ... οδηγεί στη φίμωση της αυθεντικότητας και της φρεσκάδας των παιδιών.

Δυνατό μήνυμα απόρριψης είναι και η τάση να θέτουν όρους προκειμένου να αποδεχθούν ή ν'αγαπήσουν. Αυτό οδηγεί τα παιδά να προσαρμοστούν στη νοοτροπία ότι για να γίνουν αποδεκτά, πρέπει να συμπεριφέρονται με τον άλφα ή βήτα τρόπο, και όχι να είναι ο εαυτός τους. ..Μαθαίνουν έτσι να πνίγουν από νωρίς τον πηγαίο, τον αυθεντικό εαυτό τους και ν'ακολουθολυν τα πρότυπα των άλλων.

"Αναζητώντας την Ελευθερία"

Κεφάλαιο 1
Η αυτοαναίρεση στην καθημερινή ζωή

Βιώνεται η έλλειψη αυτοσυνείδησης και ελευθερίας.

Προβλήματα αυτοαναίρεσης και απώλειας της εσωτερικής ελευθερίας έχουν όλοι σε διαφορετικές στιγμές της ζωής.

ΕΙΚΟΝΑ 1

Ο Παύλος... ενδυνάμωσε στο υποσυνείδητό του την αντίληψη ότι δεν είναι ικανός για τίποτε, ...συχνή σύγκριση ~ ήταν πάντα αρνητική γι'αυτόν. Η ασίσθηση μειονεξίας... μείσωσε σημαντικά την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμησή του, έτσι ώστε προκαταβολικά να ακυρώνει τη δράση του. Στην παιδική ηλικία έχει πολύ μεγάλη σημασία αφού εδώ πλάθεται η αντίληψη, εδώ καταγράφονται ή ενδυναμώνονται υποσυνείδητα και νοητικά προγράμματα που θα καθορίζουν τις αντιδράσεις του ενήλικα απέναντι σε γεγονότα και ανθρώπους.

Για να δείξει την αυτογνωσία του ή ότι δεν δίνει βάρος στα ελαττώματά του ειρωνευόταν τον εαυτό του. !Το υποσυνείδητο προσλαμβάνει και τις ειρωνίες μας και τις καταγράφει ως επιβεβαίωση της ανεπάρκειάς μας - εξαρτάται από την εσωτερική διάθεση και δόνηση με την οποία εκφέρονται.

Οι εσωτερικές συγκρούσεις γίνονται εντονότερες, όταν κάποιος διαπιστώσει τη λάθος συμπεριφορά του και, ταυτόχρονα, την αδυναμία του να την αλλάξει.

Η κριτική είναι χρήσιμη και μας βοηθά να φτάσουμε στην αυτογνωσία και να βελτιωθούμε. Πρέπει να την αποδεχόμαστε, όχι όμως να την εισδεχόμαστε. Να παρατηρούμε ό,τι καλό, χρήσιμο και αληθινό έχει να μας προσφέρει, να μην της επιτρέπουμε όμως να διεισδύει μέσα μας, να θρονιαστεί σε περίοπτη θέση και να αναπαράγεται συνεχώς.

Να μην αφήνουμε να δονείται μέσα μας και να ξεθεμελιώνει τη γαλήνη, την ισορροπία και την αυτοεκτίμησή μας.

Να μην απορρίπτουμε μια άποψη επειδή ενοχλεί το υπερτροφικό εγώ μας.

Ο ανθρώπινος εγωισμός βρίσκει πάντα τρόπους να παρουσιάζει την πραγματικότητα όπως τον βολεύει, ώστε να μπορεί να συντηρείται και να διογκώνεται.

Οι προθέσεις και οι πράξεις του καθενός μας ξεκινούν αναπόφευκτα από το επίπεδο συνείδησης και συνειδητότητάς του.

Σε όλα τα πεδία της ζωής, οι αγαθές προθέσεις θα πρέπει να συνοδεύονται και από σοφή δράση. Αλλιώς αναιρούνται και παραμένουν απλώς ελαφρυντικά του κακού αποτελέσματος.

Όταν γνωρίσουμε τον εαυτό μας, όταν αναγνωρίσουμε ποιός υποσυνείδητος προγραμματισμός μας κάνει να συμπεριφερόμαστε με έναν δεδομένο τρόπο...κάθε αλλαγή ξεκινά από μια ανάγκη της συνείδησης, έτσι και ο μετασχηματισμός της προσωπικότητάς μας προς το καλύτερο, μπορεί να γίνει μόνο αν υπάρχει βαθιά ανάγκη και θέληση προς αυτή την κατεύθυνση.

ΕΙΚΟΝΑ 2

Η Άννα, διάφορα προβήματα υγείας...ξυπνούσε κουρασμένη και αδιάφορη,... δύσκολα παιδικά χρόνια,... η αρρώστια ήταν τρόπος για να κάνει το σύντροφό της να ασχολείται μαζί της και με τις ανάγκες της.

Υγεία είναι η ψυχοσωματική, η πνευματική ισορροπία.

Ορισμένοι θα καταλήξουν στα ψυχοφάρμακα και θα τα χρησιμοποιήσουν σαν δεκανίκια,... ως μέρος μιας θεραπείας που θα στοχεύει στο να ξεχάσουν τα αδιέξοδά τους, όχι να τα αντιμετωπίσουν.

Πολλοί βιώνουν παθητικά τη ζωή τους, επειδή δεν επέτρεψαν στον εαυτό τους να βυθιστεί στα καθημερινά ή πνευματικά ενδιαφέροντά τους. Επειδή δεν μπορούν να ικανοποιήσουν ελεύθερα κάποιες βαθιές ανάγκες τους ή επειεδή αυτές οι ανάγκες τους εμποδίζονται από το περιβάλλον τους ή από την ατολμία τους.

Το εσωτερικό κενό δεν γεμίζει παρά ικανοποιώντας βαθιά πνευματικές ανάγκες, όχι στοιβάζοντας υλικά αγαθά ή αναζητώντας την ικανοποίηση μόνο εφήμερων και επιφανειακών επιθμιών.

 Η δίψα της ψυχής για κάτι υψηλότερο και πνευματικότερο, μεταφέρεται στον άνθρωπο ως μια μελαγχολική αίσθηση.

Η κίνησή μας μέσα στη ζωή και μέσα στο χρόνο, μπορεί να βγάλει στην επιφάνεια φιαφορετικές ανάγκες μας. ... Αυτό οδηγεί σε μια περίοδο προβληματισμού και θλίψης, που θα περάσει μ´λονο όταν συνειδητοποιήσουν και ακολουθήσουν τις νέες εσωτερικές ανάγκες, που η νέα φάση ζωής οδηγεί στην επιφάνεια και οι οποίες πιέζουν ώστε να ικανοποιηθούν.

Αν δεν ακολουθήσουμε τις ανάγκες της ψυχής και τα όνειρά μας, περιορίζουμε την κίνησή μας μέσα στα συρματοπλέγματα της συνήθειας και ζούμε την υπόλοιπη ζωή μας υπό συνθήκες αιχμαλωσίας.

ΕΙΚΟΝΑ 3

Οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν την απουσία τους από τη ζωή. Ζουν σε μια ψευδαίσθηση, στην επιφάνεια των γεγονότων, κάνουν πράγματα από συνήθεια, από κεκτημένη ταχύτητα, δεν εμβαθύνουν σε τίποτα, ούτε τη σχέση τους με τους ανθρώπους ούτε τη σχέση τους με την ουσία της ζωής.

Η αδιαφορία αυτή είναι συνώνυμο του εγωκεντρισμού και δείχνει μια νωθρή και θολή συνείδηση. Η συγκεκριμένη μορφή αυτοκατάργησης δεν αναγνωρίζεται ως τέτοια, δηλαδή, σαν μια κραυγαλέα μορφή απώλειας της εσωτερικής ισορροπίας και της πνευματικής συνείδησης, γι'αυτό και το ξεπέρασμά της είναι δύσκολο. Όσο λιγότερο εμφανής και συνειδητοποιημένη, τόσο πιο βαθιά μπορεί να είναι η κατάσταση αυτή.

Πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε την απάθεια από τη γαλήνη.

"Αναζητώντας την Ελευθερία"

Εισαγωγή

“το θέμα της συμπεριφοράς και της επίδρασης των σκέψεων, ... από την άποψη του εσωτερικού ψυχικού τοπίου που δημιουργούν, και των επιπτώσεων που έχουν στη ζωή.

Θέλησα αυτή τη φορά να εστιάσω στο θέμα της Ελευθερίας, αλλά και σ'εκείνη τη στάση ζωής που βρίσκεται στον αντίποδα της ελευθερίας, δηλαδή την αυτοαναίρεση.

Ελευθερία είναι η κατάσταση υγιούς ύπαρξης των ανθρώπων, ενώ οι διάφορες εκφράσεις αυτοκατάσργησης είναι η παθολογία, οι ασθένειες της ανθρώπινης ζωής που σχετίζονται με τη μη πραγμάτωση της ελευθερίας.

Η ελευθερία είναι η έκφραση πνευματικής ενηλικίωσης και ωριμότητας.

για να είναι πραγματική η θετικότητα και η χαρά, πρέπει να προηγηθεί η επίγνωση και, στη συνέχεια, ο μετασχηματισμός που θα οδηγήσει στην εσωτερική ισορροπία.

η επίγνωση συνιστά μια διαδικασία επώδυνη, ... είναι όμως απαραίτητη για να έρθει στο φως ο καινούριος, αναγεννημένος εαυτός μας.

η ακύρωση του καθενός μας, δημιουργεί σύνολα ακυρωμένων ανθρώπων, κοινωνίες ακυρωμένων ανθρώπων, όπου τελικά οι διάφορες μορφές εξουσίας μπορούν εύκολα να κυριαρχούν πάνω στις συνειδήσεις και να αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς.

Δεν έχει αξία μια πνευματικότητα που δεν φαίνεται στην καθημερινή ζωή, που δεν καταγράφεται στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους.

Δεν μπορούμε να δούμε τον άνθρωπο χωρίς την πνευματική του φύση, δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε τη ζωή από την ποιότητα τηας πνευματικής συνείδησης, όπως δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε τον άνθρωπο από τη ψυχή του. Αν τον διαχωρίσουμε τότε πεθαίνει. Το ίδιο αν αποσυνδέσουμε την πνευματική φύσημ τις πνευματικές ερμηνείες από την καθημερινή ζωή του ανθρώπου - τότε, αυτό που μας μένει είναι μια νεκρή ζωή, μια φαινομενική ζωή, μια απόλυτη παγίδευσης του ανθρώπου στην ακαμψία του υλικού χωροχρόνου.

"Αναζητώντας την Ελευθερία"

Πρόλογος

“το θέμα της συμπεριφοράς και της επίδρασης των σκέψεων, ... από την άποψη του εσωτερικού ψυχικού τοπίου που δημιουργούν, και των επιπτώσεων που έχουν στη ζωή.

Θέλησα αυτή τη φορά να εστιάσω στο θέμα της Ελευθερίας, αλλά και σ'εκείνη τη στάση ζωής που βρίσκεται στον αντίποδα της ελευθερίας, δηλαδή την αυτοαναίρεση.

Ελευθερία είναι η κατάσταση υγιούς ύπαρξης των ανθρώπων, ενώ οι διάφορες εκφράσεις αυτοκατάσργησης είναι η παθολογία, οι ασθένειες της ανθρώπινης ζωής που σχετίζονται με τη μη πραγμάτωση της ελευθερίας.

Η ελευθερία είναι η έκφραση πνευματικής ενηλικίωσης και ωριμότητας.

για να είναι πραγματική η θετικότητα και η χαρά, πρέπει να προηγηθεί η επίγνωση και, στη συνέχεια, ο μετασχηματισμός που θα οδηγήσει στην εσωτερική ισορροπία.

η επίγνωση συνιστά μια διαδικασία επώδυνη, ... είναι όμως απαραίτητη για να έρθει στο φως ο καινούριος, αναγεννημένος εαυτός μας.

η ακύρωση του καθενός μας, δημιουργεί σύνολα ακυρωμένων ανθρώπων, κοινωνίες ακυρωμένων ανθρώπων, όπου τελικά οι διάφορες μορφές εξουσίας μπορούν εύκολα να κυριαρχούν πάνω στις συνειδήσεις και να αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς.

Δεν έχει αξία μια πνευματικότητα που δεν φαίνεται στην καθημερινή ζωή, που δεν καταγράφεται στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους.

Δεν μπορούμε να δούμε τον άνθρωπο χωρίς την πνευματική του φύση, δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε τη ζωή από την ποιότητα τηας πνευματικής συνείδησης, όπως δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε τον άνθρωπο από τη ψυχή του. Αν τον διαχωρίσουμε τότε πεθαίνει. Το ίδιο αν αποσυνδέσουμε την πνευματική φύσημ τις πνευματικές ερμηνείες από την καθημερινή ζωή του ανθρώπου - τότε, αυτό που μας μένει είναι μια νεκρή ζωή, μια φαινομενική ζωή, μια απόλυτη παγίδευσης του ανθρώπου στην ακαμψία του υλικού χωροχρόνου.