"Αναζητώντας την Ελευθερία"

Κεφάλαιο 5
Οι εκφράσεις της αυτοαναίρεσης

Οι ανασφαλείς άνθρωποι αισθάνονται ότι απειλούνται από κάτι συγκεκριμένο ή αόριστο, έτσι που στο τέλος δυσκολεύονται να αφεθούν στα διάφορα γεγονότα της ζωής.
... Ως αποτέλεσμα περιορίζεται η δράση τους, η ελεύθερη εκδήλωση του εαυτού τους μέσα στη ζωή, ή απλώς χάνεται η ηρεμία, η ισορροπία και η χαρά τους.

Πολλοί άνθρωποι, δεν είναι ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους, θα ήθελα να είναι κάπως αλλιώς, θα ήθελαν να είναι κάποιοι άλλοι. Αυτό εκλαμβάνεται από το υποσυνείδητο σαν ένα απαξιωτικό μήνυμα, σαν ένα αρνητικό νοητικό πρόγραμμα. Έτσι, οι άνθρωποι αυτοί περιφρονούν, αποθαρρύνουν και εξασθενούν τον εαυτό τους.

Ό,τι κατοικεί μέσα μας, μόνο μέσα μας μπορεί να αντιμετωπιστεί.

"Αποδέχομαι τον εαυτό μου" σημαίνει ότι ταυτοχρόνως αναζητών τα υψηλότερά του χαρακτηριστικά, τον υψηλότερο εαυτό μου, αναζητώ εσωτερικά στηρίγματα.

ΦΟΒΟΣ

Ο φόβος είναι ένα θεμελιώδες χαρακτηριστικό και, ταυτοχρόνως, αίτιο της αυτοκατάργησης.

Οι φοβισμένοι άνθρωποι είναι αυτοί που κάνουν τους πιο πολλούς συμβιβασμούς, τόσο με τον εαυτό τους όσο και με τους άλλους. ...  Χειραγωγούνται έυκολακαι γίνονται υπάκουοι.

Η έλλειψη φόβου είναι ένα χαρακτηριστικό των ελεύθερων πνευματικών ανθρώπων, εκείνων που δεν σκέφτονται συνεχώς τον εαυτό τους και τις συνέπειες που θα υποστούν από μια πράξη τους, αλλά τη χρησιμότητα της πράξης τους.

ΑΔΡΑΝΕΙΑ

Αδράνεια είναι η μη-εκδήλωση της συνείδησής μας, της σοφίας μας, της θέλησής μας, του εαυτού μας, της πνευματικότητάς μας, στο υλικό ή πνευματικό επίπεδο.

Η έλλειψη δράσης μειώνει ακόμα περισσότερο την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμηση.

Σε πιο πνευματικό επίπεδο ανάλυσης, στην αδράνεια περιλαμβάνεται και η παθητική βίωση των εμπειριών της ζωής.

Στο πνευματικό επίπεδο, αδράνεια είναι η απουσία πνευματικής ζωής, πνευματικής πορείας και πνευματικής εξέλιξης, αποτέλεσμα πνευματικής νωθρότητας και έλλειψης ενδιαφέροντος και θέλησης να είμαστε χρήσιμοιμ να δρούμε και να υπάρχουμε αλτρουιστικά.

...Αρνείται να λάβει μέρος στη λειτουργία των πνευματιών Νόμων, στη λειτουργία των Νόμων της ζωής. Αρνείται, επομένως, και να ευεργετηθεί από αυτούς του Νόμους.

Ένας συνειδητός πνευματικό άνθρωπος χρησιμοποιεί το σχολείο της ζωής, τις πληροφορίες κάθε ημέρας. Αφουγκράζεται τα μαθήματα της ζωής, βελτιώνεται συνεχώς και δρα. Δρα. Στο πνευματικό επίπεδο δεν υπάρχει η ακινησία και η στασιμότητα, αλλά η συνεχής ροή ενέργειας.

Ο αληθινός άνθρωπος του πνεύματος δεν παγιδεύεται στα γρανάζια της παραγωγής, δεν κυνηγά το υλικό κέρδος, παραβλέποντας ανθρώπους και αξίες.

Έχουμε στη σκέψη μεγάλους στόχους, όμως δεν ζούμε στη φαντασία του μέλλοντος, εγκαταλείποντας έτσι τις ευθύνες μας στο παρόν. Ζούμε και δρούμε. Οικοδομούμε το μέλλον, εμπιστευόμαστε τα σχέδιά μας στο Θεό, χωρίς να επιμένουμε εγωιστικά στην πραγμάτωσή τους. ... Πρέπει να δίνουμε χρόνο στα σχέδιά μας, να έχουμε υπομονή στην πραγμάτωση των στόχων μας.

Ζητούμενο είναι να ταυτιστεί κάποια στιγμή η θέλησή μας με τη Θέληση της Αιώνιας Αγάπης. Κι είναι αυτός, ίσως, ο ορισμός της Ελευθερίας.

Τα γεγονότα της ζωής μας είναι το σημείο όπου τέμνονται η ακτινοβολία μας και το επίπεδο της συνείδησής μας με τους Συμπαντικούς Νόμους.

δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε ή να επικυρώνουμε τις δυσκολίες ή τα εμπόδια οποιασδήποτε μορφής, προκειμένου να συντηρήσουμε την απραξία μας.

Οι ελεύθεροι άνθρωποι δεν αφήνουν εξωτερικά γεγονότα να τους νικήσουν εσωτερικά.

"Εμείς οι άνθρωποι δεν ξέρουμε ποτέ αρκετά, για να κρίνουμε αν κάτι είναι ευλογία ή συμφορά."

ΑΥΤΟΛΥΠΗΣΗ

Ένα θεμελιώδες χαρακτηριστικό των μεμψίμοιρων ανθρώπων, είναι ότι δεν αναλαμβάνουν ποτέ τις ευθύνες τους για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται.

Οι οίκτος και η λύπηση δεν είναι θετικά, ούτε βοηθητικά για έναν άνθρωπο που έχει κάποιο πρόβλημα, γιατί επικροτούν και επιβραβεύουν την αδυναμία του.

Η Αγάπη, η συγκίνηση, η ευσπλαχνία, η τρυφερότητα και η στήριξη κάποιου συνανθρώπου μας, είναι διαφορετική από τον οίκτο.

Το πέρασμα από τη θλίψη μπορεί να είναι καθαρτικό, εξευγενιστικό, εμβαθυντικό.

Όταν τα αισθήματα θλίψης, αποκαρδίωσης, θυμού, παρουσιάζονται πολύ συχνά, τότε δείχνουν ψυχολογική και ψυχική αστάθεια. Αν γίνουν μόνιμα, τότε σημαίνει ότι έχουν γίνει χρόνια πνευματικά νοσήματα, που εμποδίζουν τον άνθρωπο να ζήσει μια ευχάριστη και παραγωγική ζωή.
Σημαίνει ότι ο εγωισμός πήρε το πάνω χέρι και αρέσκεται σ'αυτή τη κατάσταση αυτολύπησης για να εξισορροπήσει τα ελλείματα της προωπικότητάς μας και της τάχα άδικης ζωής. Μας παρουσιάζει πολλές φορές αυτές τις συνθήκες ως ευαισθησία.

Τα αισθήματα είναι πυξίδα. Δείκτες με χίλια μηνύματα.

Το ότι χρειάστηκε να πονέσουμε για να μάθουνε, δείχνει ότι δεν είχαμε την εγρήγορση και τη σοφία να δούμε τα μηνύματα πιο νωρίς, ... πριν δημιουργήσουν πόνο.

Οι δυσκολίες παρουσιάζονται για να μας διδάξουν. Είναι φίλες της πνευματικής μας εξέλιξης.

Η αυτολύπηση αφαιρεί πνευματικές δυνάμεις και μας οδηγεί σε αδυναμία να αντιμετωπίσουμε τα γεγονότα που οδήγησαν σ'αυτήν.

ΕΝΟΧΕΣ

Οι υπερβολικές και χωρίς σοβαρό λόγο ενοχές, είναι μια δυσλειτουργία της συνείδησης, που ακυρώνει τη δράση, τη χαρά και την πνευματική ανέλιξη των ανθρώπων.

Είναι ένας χρήσιμος μηχανισμός της συνείδησής μας. Ένδειξη ότι η εσωτερική πυξίδα εργάζεται.

Όταν τα αισθήματα ενοχής γίνονται τρόπος ζωής, ... παθολογία του πνεύματος.

Όποιος αναλαμβάνει τις ευθύνες του για τα λάθη που του αναλογούν,... μετασχηματίζει τον χαρακτήρα του προς το καλύτερο.

Όσο περισσότερο χρόνο αναμασούμε τις ενοχές μας, τόσο κινδυνεύουμε να μείνουμε στο τέλμα της αδράνειας και της αδυναμίας.

Κάποιος ξέχασε το λόγο της ενοχής του... συνήθισε τις τύψεις του.
Σε μικρές δόσεις συνηθίζουμε τα λάθη μας, αποκτούμε ανοσία έναντί τους, και γι'αυτό δεν νιώθουμε άσχημα γι'αυτά. ... θολή συνείδηση.

Η υπεύθυνη, σοφή και δυναμική συνείδηση, πιο λεπτή κι ευαίσθητη, στέλνει μηνύματα συναγερμού στον πνευματικό άνθρωπο. Αυτή η ευαισθησία σημαίνει ότι ο άνθρωπος ...θα βελτιώνεται ταχύτερα.

Όταν η συνείδησή μας μάς λέει καθαρά ότι είμαστε σωστοί και δίκαιοι, πρέπει να την ακολουθούμε χωρίς ενοχές, χωρίς ακρότητες, χωρίς εξάρσεις, χωρίς φανατισμό, με σεβασμό όμως στην ελευθερία των άλλων, αλλ'ακαι στη δική μας. Με σταθερότητα και βαθι'αίσθηση μέτρου.

Πρέπει να είμαστε συμβιβαστικοί και ήρεμοι στα μικρά καθημερινά πράγματα, ασυμβίβαστοι, όμως, στα μεγάλα θέματα αξιών και πνευματικών επιλογών.

Η πνευματική ελευθερία προϋποθέτει σοφία και συνεπάγεται ευθύνες και δράση - δράση που θα διορθώσει τα λάθη μας και τις πτυχές της προσωπικότητάς μας που οδήγησαν σ'αυτά.

ΘΥΜΟΣ

Το  ζητούμενο είναι να επεξεργαζόμαστε και να κατανοούμε τον θυμό μας και τα αισθήματά μας γενικά.

Ο θυμός παρουσιάζεται όταν το εγώ δεν ικανοποιείται, όταν οι επιθυμίες ή οι προσδοκίες δεν επαληθεύονται σε κάποιο πεδίο της ζωής.

Πολλοί θυμώνουν με τον εαυτό τους επειδή βλέπουν την αδυναμία τους να αυτοκαθορισθούν, επειδή δεν εκφράζουν την κριτική, τον θυμό, τα αισθήματά τους, επειδή αφήνουν αδιαμαρτύρητα να τους ποδοπατούν και να τους αδικούν, ή επειδή, αν και συνειδητοποιούν κάποι αρνητικά χαρακτηριστικά τους, εντούτοις τα επαναλαμβάνουν συνεχώς.

Η αυτοαναίρεση εντοπίζεται σε δύο επίπεδα που επικαλύπτονται.
1) αδυναμία να εκφράσει τα αισθήματα και την άποψή του.
2) αδυναμία να διορθώσει αυτή την αδυναμία.

Για να δικαιολογήσουν,...λένε ότι δεν εκφράζουν τις σκέψεις τους για να μην πληώσουν τους άλλους,...ενώ το κάνουν από τον φόβο της αντιπαράθεσης ή για να μην πληγωθούν οι ίδιοι.  ... Είναι αδυναμία και έλλειψη σοφίας και δικαιοσύνης.

Φιλία και αδελφοσύνη μπορούν να υπάρχουν μόνο στις ισότιμες σχέσεις.

Ο σεβασμός της ιδιαιτερότητας ή των επιλογών άλλων ανθρώπων είναι σημάδι ανεκτικότητας, σεβασμού και εσωτερικής ειρήνησ. Δείχνει σεβασμό προς την ελευθερία τους να κάνουν τις δικές του επιλογές.

Ο θυμός για τη διαφορετικότητα των άλλων είναι μορφή βίας.

Ο θυμός πρέπει να αξιολογείται ανάλογα με τα χαρακτηριστικά του, όπως η διάρκεια, η ένταση, τα κίνητρα.

Οι συνεχώς θυμωμένοι άνθρωποι είναι έκείνοι που δεν έχουν ερευνήσει τον εαυτό τους, που κοιτάνε πάντα πώς να διορθώσουν τους άλλους, και επομένως βρίσκουν στους άλλους συνεχώς τρωτά σημεία και ελαττώματα.

Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ανέχεται τους θυμούς μας, δηλαδή τα προϊόντα του εγωισμού μας, επειδή δεν θελήσαμε να τον επεξεργαστούμε. Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να υφίσταται την πνευματική μας ανωριμότητα.

ένας άνθρωπος συνεχώς παγιδευμένος στο ανικανοποίητο και βίαιο αγωισμό του, δεν είναι ελεύθερος.

Κάποιος που μέσα του έχει αγάπη και σοφία, δεν θα εκπέμψει σκληρότητα και περιφρόνηση.

Ο θυμός είναι μια αλλοιωμένη κατάσταση συνείδησης, έκφραση εσωτερικής ταραχής και μειωμένης ανεκτικότητας.

Η έκφραση των σκέψεών μας, αντί για την απόκρυψή τους, τονώνει τον αυτοσεβασμό μας, αφού ενεργήσαμε με καθαρότητα, δικαιοσύνη και ελευθερία.

Αν παρατηρούμε τον εαυτό μας με ειλικρίνεια, θα διαπιστώσουμε ότι πολλές φορές θυμώνουμε με κάτι, γιατί αυτό βρήκε μέσα μας μια αντιστοιχία.

Μπορεί η σαφήνειά μας, η έκφραση της άποψης ή της κριτικής μας, να προκαλέσει σε άλλους θυμό και αγανάκτηση, επειδή δεν δέχονται το άδικό τους. Αυτό δεν είναι δικό μας πρόβλημα. Κριτήριό μας είναι η αλήθεια, και όχι να γίνουμε συμπαθείς σε άδικους ανθρώπους.

ΟΙ ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ

Εξαρτήσεις δεν είναι μόνο οι έξεις ή οι εθισμοί όπως το κάπνισμα, το ποτό, το υπερβολικό φαγητό, ο τζόγος, τα ναρκωτικά κ.λπ. Μπορεί να είναι και κάποιες συνήθειες που δεν μπορεί κάποιος να αποχωριστεί όπως η πολυτέλεια, η προσκόλληση σε υλικά αποκτήματα ή σε κάποια αντικείμενα, η επιδειξιομανία κ.ά.

Προσανατολίζουν τις κεραίες της συνείδησης σε ευτελή και εξωτερικά πράγματα, που έτσι αναδεικνύονται ως κεντρικά στη ζωή του ανθρώπου. Απομακρύνουν την προσοχή του από τα ουσιώδη και τα ευγενή, και από τον εσωτερικό του κόσμο, γεγονός που θολώνει την πνευματική συνείδηση και αμβλύνει την ικανότητα του ανθρώπου να κρίνει και να αξιολογεί σωστά.

Οι εξαρτήσεις μπορεί να αφορούν και ανθρώπους. ... απέναντί τους χάνουμε μέρος από τη δύναμη της προσωπικότητά μας. ... Τους έχουμε αδυναμία επειδή γεμίζουν κάποια δικά μας κενά, επειδή κάποια χαρακτηριστικά τους μας αρέσουν, και θέλουμε να τα κάνουμε δικά μας.

Η απουσία εξαρτήσεων αποτελεί θεμελιώδη πτυχή της ελευθερίας.