"Αναζητώντας την Ελευθερία"

Κεφάλαιο 1
Η αυτοαναίρεση στην καθημερινή ζωή

Βιώνεται η έλλειψη αυτοσυνείδησης και ελευθερίας.

Προβλήματα αυτοαναίρεσης και απώλειας της εσωτερικής ελευθερίας έχουν όλοι σε διαφορετικές στιγμές της ζωής.

ΕΙΚΟΝΑ 1

Ο Παύλος... ενδυνάμωσε στο υποσυνείδητό του την αντίληψη ότι δεν είναι ικανός για τίποτε, ...συχνή σύγκριση ~ ήταν πάντα αρνητική γι'αυτόν. Η ασίσθηση μειονεξίας... μείσωσε σημαντικά την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμησή του, έτσι ώστε προκαταβολικά να ακυρώνει τη δράση του. Στην παιδική ηλικία έχει πολύ μεγάλη σημασία αφού εδώ πλάθεται η αντίληψη, εδώ καταγράφονται ή ενδυναμώνονται υποσυνείδητα και νοητικά προγράμματα που θα καθορίζουν τις αντιδράσεις του ενήλικα απέναντι σε γεγονότα και ανθρώπους.

Για να δείξει την αυτογνωσία του ή ότι δεν δίνει βάρος στα ελαττώματά του ειρωνευόταν τον εαυτό του. !Το υποσυνείδητο προσλαμβάνει και τις ειρωνίες μας και τις καταγράφει ως επιβεβαίωση της ανεπάρκειάς μας - εξαρτάται από την εσωτερική διάθεση και δόνηση με την οποία εκφέρονται.

Οι εσωτερικές συγκρούσεις γίνονται εντονότερες, όταν κάποιος διαπιστώσει τη λάθος συμπεριφορά του και, ταυτόχρονα, την αδυναμία του να την αλλάξει.

Η κριτική είναι χρήσιμη και μας βοηθά να φτάσουμε στην αυτογνωσία και να βελτιωθούμε. Πρέπει να την αποδεχόμαστε, όχι όμως να την εισδεχόμαστε. Να παρατηρούμε ό,τι καλό, χρήσιμο και αληθινό έχει να μας προσφέρει, να μην της επιτρέπουμε όμως να διεισδύει μέσα μας, να θρονιαστεί σε περίοπτη θέση και να αναπαράγεται συνεχώς.

Να μην αφήνουμε να δονείται μέσα μας και να ξεθεμελιώνει τη γαλήνη, την ισορροπία και την αυτοεκτίμησή μας.

Να μην απορρίπτουμε μια άποψη επειδή ενοχλεί το υπερτροφικό εγώ μας.

Ο ανθρώπινος εγωισμός βρίσκει πάντα τρόπους να παρουσιάζει την πραγματικότητα όπως τον βολεύει, ώστε να μπορεί να συντηρείται και να διογκώνεται.

Οι προθέσεις και οι πράξεις του καθενός μας ξεκινούν αναπόφευκτα από το επίπεδο συνείδησης και συνειδητότητάς του.

Σε όλα τα πεδία της ζωής, οι αγαθές προθέσεις θα πρέπει να συνοδεύονται και από σοφή δράση. Αλλιώς αναιρούνται και παραμένουν απλώς ελαφρυντικά του κακού αποτελέσματος.

Όταν γνωρίσουμε τον εαυτό μας, όταν αναγνωρίσουμε ποιός υποσυνείδητος προγραμματισμός μας κάνει να συμπεριφερόμαστε με έναν δεδομένο τρόπο...κάθε αλλαγή ξεκινά από μια ανάγκη της συνείδησης, έτσι και ο μετασχηματισμός της προσωπικότητάς μας προς το καλύτερο, μπορεί να γίνει μόνο αν υπάρχει βαθιά ανάγκη και θέληση προς αυτή την κατεύθυνση.

ΕΙΚΟΝΑ 2

Η Άννα, διάφορα προβήματα υγείας...ξυπνούσε κουρασμένη και αδιάφορη,... δύσκολα παιδικά χρόνια,... η αρρώστια ήταν τρόπος για να κάνει το σύντροφό της να ασχολείται μαζί της και με τις ανάγκες της.

Υγεία είναι η ψυχοσωματική, η πνευματική ισορροπία.

Ορισμένοι θα καταλήξουν στα ψυχοφάρμακα και θα τα χρησιμοποιήσουν σαν δεκανίκια,... ως μέρος μιας θεραπείας που θα στοχεύει στο να ξεχάσουν τα αδιέξοδά τους, όχι να τα αντιμετωπίσουν.

Πολλοί βιώνουν παθητικά τη ζωή τους, επειδή δεν επέτρεψαν στον εαυτό τους να βυθιστεί στα καθημερινά ή πνευματικά ενδιαφέροντά τους. Επειδή δεν μπορούν να ικανοποιήσουν ελεύθερα κάποιες βαθιές ανάγκες τους ή επειεδή αυτές οι ανάγκες τους εμποδίζονται από το περιβάλλον τους ή από την ατολμία τους.

Το εσωτερικό κενό δεν γεμίζει παρά ικανοποιώντας βαθιά πνευματικές ανάγκες, όχι στοιβάζοντας υλικά αγαθά ή αναζητώντας την ικανοποίηση μόνο εφήμερων και επιφανειακών επιθμιών.

 Η δίψα της ψυχής για κάτι υψηλότερο και πνευματικότερο, μεταφέρεται στον άνθρωπο ως μια μελαγχολική αίσθηση.

Η κίνησή μας μέσα στη ζωή και μέσα στο χρόνο, μπορεί να βγάλει στην επιφάνεια φιαφορετικές ανάγκες μας. ... Αυτό οδηγεί σε μια περίοδο προβληματισμού και θλίψης, που θα περάσει μ´λονο όταν συνειδητοποιήσουν και ακολουθήσουν τις νέες εσωτερικές ανάγκες, που η νέα φάση ζωής οδηγεί στην επιφάνεια και οι οποίες πιέζουν ώστε να ικανοποιηθούν.

Αν δεν ακολουθήσουμε τις ανάγκες της ψυχής και τα όνειρά μας, περιορίζουμε την κίνησή μας μέσα στα συρματοπλέγματα της συνήθειας και ζούμε την υπόλοιπη ζωή μας υπό συνθήκες αιχμαλωσίας.

ΕΙΚΟΝΑ 3

Οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν την απουσία τους από τη ζωή. Ζουν σε μια ψευδαίσθηση, στην επιφάνεια των γεγονότων, κάνουν πράγματα από συνήθεια, από κεκτημένη ταχύτητα, δεν εμβαθύνουν σε τίποτα, ούτε τη σχέση τους με τους ανθρώπους ούτε τη σχέση τους με την ουσία της ζωής.

Η αδιαφορία αυτή είναι συνώνυμο του εγωκεντρισμού και δείχνει μια νωθρή και θολή συνείδηση. Η συγκεκριμένη μορφή αυτοκατάργησης δεν αναγνωρίζεται ως τέτοια, δηλαδή, σαν μια κραυγαλέα μορφή απώλειας της εσωτερικής ισορροπίας και της πνευματικής συνείδησης, γι'αυτό και το ξεπέρασμά της είναι δύσκολο. Όσο λιγότερο εμφανής και συνειδητοποιημένη, τόσο πιο βαθιά μπορεί να είναι η κατάσταση αυτή.

Πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε την απάθεια από τη γαλήνη.