"Περί Επιμελείας Ψυχής" 

Λόγος Β'
ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΘΗΚΟΝΤΩΝ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΓΙΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ

“Χριστός δέ παραγενόμενος Αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών, δια της μείζονος και τελειοτέρας σκηνής, ού χειροποιήτου, τοτ’έστιν ού ταύτης της κτίσεως, ουδέ δι’αίματος τράγων και μόσχων, διά δέ του ιδίου αίματος εισήλθεν εφ’άπαξ εις τα άγια, αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος.”
(Εβρ. θ’ 11)

 

Η υπόθεση της περικοπής της επιστολής του αποστόλου, που αναγνώσαμε (Εβρ.θ’11), είναι η ιστορία της κορωνίδος των έργων της θείας φιλανθρωπίας.

Ποιός θα μπορούσε ποτέ να περιγράψει όλα όσα η τόσο μεγάλη ευσπλαχνία του Θεού επιτέλεσε για τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους; Ή ποιός θα κατορθώσει ποτέ να παραστήσει ή να περιγράψει με γραφίδα το μέγεθος, τον χαρακτήρα ή το πλήθος των θείων αυτών ενεργειών;

Μπαίνοντας η αμαρτία εμπόδιο ανάμεσα στον άνθρωπο και στον Θεό, του στέρησε τη θεοειδή χάρη που απορρέει από τη σχέση που έχει το πνεύμα με τον Θεό.
Η θέληση, επηρεαζόμενη από την αλλοιωμένη λογική, επιθυμούσε το κακό. Η σε συναίσθηση ευχαριστιόταν ασχολούμενη με το πονηρό.

Τα μέσα με τα οποία μεριμνά και βοηθάει είναι ποικίλα : εμπνεύσεις, αποκαλύψεις, ενέργειες πάνω στην πνευματική και αισθητική φύση του ανθρώπου. Με αυτά ο εύσπλαχνος Θεός παιδαγωγούσε και καθοδηγούσε την ανθρωπότητα.

Το θυσιαστήριο το βλέπουμε να στέκεται ανάμεσά μας, έτοιμο να προσφέρει στην ανθρωπότητα τη Χάρη, τον αγιασμό και τη λύτρωση, έτοιμο να ανακαινίσει όλη την ανθρωπότητα.

Οφείλουμε να τηρούμε τις συνθήκες αυτές, για να έχουμε τους καρπούς των Δώρων· αλλιώς, όχι μόνον δεν ωφελούμαστε όταν προσερχόμαστε σε αυτό, αλλά και πολύ κολαζόμαστε. Η γνώση λοιποόν των καθηκόντων μας είναι κατεπειγόντως αναγκαία.

Εάν η σωτηρία παρέχεται υπό όρους, είναι ανάγκη να τους γνωρίζουμε, γιατί αλλιώς θα τη στερηθούμε.

Το θυσιαστήριο το αγιάζουμε, πρώτον εάν προσφέρουμε σ’αυτό ως θυσία ζώσα, αγία και ευάρεστη στο Θεό, τη λογική λατρεία μας και δεύτερον, εάν προσερχόμαστε στη Μετάληψη του θείου Σώματος και Αίματος του Σωτήρα μας, με πλήρη συναίσθηση ότι προσερχόμαστε αξίως.

“Δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ του άρτου εσθιέτω και εκ του ποτηρίου πινέτω· ο γαρ εσθίων και πίνων αναξίως κρίμα εαυτώ εσθίει και πίνει, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου.” (Α’ Κορ. Ια’ 28-29)
Όταν λέει δοκιμασία, εννοεί την εξέταση της συνειδήσεώς μας. Όταν λέει διάκριση, εννοεί τη συναίσθηση της θεότητας των Μυστηρίων καθώς και της δικής μας αναξιότητας.
… Εφόσον δεν έχουμε τέλεια και ακριβή συνείδηση του ύψους και του μεγαλείου του Μυστικού Δείπνου που μεταδίδεται σ’εμάς, προσερχόμαστε αναξίως.

Η Εκκλησία … απευθύνει τα εξής θεόπνευστα λόγια : “μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης, προσέλθετε”.
Στην Αγία Γραφή ο φόβος του Θεού θεωρείται η μεγαλύτερη αρετή. Με την προσωνυμία “φοβούμενος τον Κύριο”, τιτλοφορείται και χαρακτηρίζεται ο άνθρωπος που ζει σύμφωνα με τον νόμο του Θεού και ακολουθεί τις εντολές Του.

Ας εξετάσει ο καθένας τον εαυτό του, και στην περίπτωση που θα τον βρει να έχει φόβο Θεού, … δηλαδή αγνό, άγιο, καθαρό από άλλο αίσθημα ή ελατήριο, τότε ας θεωρήσει τον εαυτό του άξιο κατά την πρώτη αίτηση της Εκκλησίας και ας έχει θάρρος.
Οφείλει επίσης να ρωτήσει τον εαυτό του, αν πιστεύει χωρίς καμιά αμφιβολία ότι ο προσφερόμενος άρτος και οίνος είναι όντως το σώμα και το αίμα του Κυρίου που χύνεται υπέρ τη σωτηρίας του κόσμου. Όταν βρει και σε αυτό το σημείο τον εαυτό του άξιο για τη θεία Κοινωνία, τότε γεμάτος αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον του, ας προσέλθει.

“Αυτός που αγαπάει τον αδελφό του, μένει και ζει στο φως του Χριστού και δεν υπάρχει σ’αυτόν σκανδαλισμός.”

αυτή είναι η εντολή την οποία ακούσατε από την αρχή : να αγαπάμε ο ένας τον άλλον.

η αγάπη προς τον πλησίον είναι ένδειξη της αγάπης προς τον Θεό, και το μέτρο που υπολογίζει και το πόση είναι η αγάπη προς Εκείνον.

η αγάπη του Θεού η οποία είναι άπειρη, έχει χαρακτήρα απεριόριστο, γι’αυτό και απλώνεται προς όλους.

Αυτός που αγαπάει τον πλησίον του, σπάει τα δεσμά της φιλαυτίας και του εγωισμού και τώρα μπορεί να έχει αγάπη απεριόριστη και άξια για τον Θεό, αφού ο εγωισμός είναι ο μόνος φραγμός της αγάπης, περιορίζοντάς την στη λατρεία του εγώ.

Αυτός που αγαπάει τον Θεό, δεν ,πορεί να μην αγαπάει τον πλησίον του, γιατί ο Θεός κατοικεί στην καρδιά του αγαπώντος· η δε θεία δύναμη που ενοικεί στον άνθρωπο, σπάει τον κλοιό του εγωισμού και της φιλαυτίας και ελευθερώνει την αγάπη, η οποία πλέον εκτείνεται προς όλους.

σε αυτούς που αξίως μεταλαμβάνουν. Χαρίζεται η σωτηρία και πολλά άλλα χαρίσματα με τα οποία αναδεικνύεται ο άνθρωπος εικόνα και ομοίωμα του Θεού.

Με αυτή την ένωση λαμβάνουμε τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος, που είναι η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η χρηστότητα, η αγαθοσύνη, η πίστη, η πραότητα, η εγκράτεια και πλήθος άλλων αρετών.
Διανοίγονται οι οφθαλμοί της ψυχής μας. Φωτίζεται ο νους και καθαρίζεται η καρδιά.
Παίρνουμε θάρρος για να σταθούμε ενώπιον του αδέκαστου Κριτή, έοντας αυτήν ως μόνη απολογία.
Θεραπεύει την καρδιά και τις ασθένειες του σώματος εκείνων που προσέρχονται με πίστη, … μας ελευθερώνει από τον κίνδυνο.

Το αίμα του Σωτήρα, όταν τίθεται εμπρός στον Θεό, γίνεται πηγή ανεξάντλητων χαρίτων : μετατρέπει τη δίκαι αγανάκτηση του Θεού σε ευμένεια και την οφειλή μας σε συγχώρεση· οι ικεσίες μας εισακούγονται, η Χάρη του Αγίου Πνεύματος αποστέλλεται, οι δυνάμεις του δικού μας πνεύματος και της ψυχής ενισχύονται, μας παρέχονται πλούσια τα ελέη Του, μας ορίζει λειτουργούς του Υψίστου, ανυψώνει τον άνθρωπο στην πιο ψηλή περιωπή των Αγγέλων.

Ας δεηθούμε μέσα από την καρδιά μας στον Χριστό, για να μας ενισχύσει στον προκείμενο αγώνα και να μας αναδείξει άξιους κοινωνούς του Αχράντου Αυτού Σώματος και του Τιμίου Αίματος, για να γίνει η θεία Ευχαριστία σ’εμάς χαρά, υγεία, ευφροσύνη και κατά τη φοβερή ημέρα της Κρίσεως ευπρόσδεκτη απολογία μπροστά στο φοβερό βήμα του Χριστού. Αμήν.