"Ο Παλιάτσος και η Άνιμα"

Μέρος 2
ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ

iii. Το φάντασμα της εφηβείας

Τώρα που ξαναζωντάνεψα, που έχω παρόν, μπορώ να γλιτώσω απ'τη μνησικακία.
Όποτε καινα έρχεται η εφηβεία [...είναι...] άνεμος και καταιγίδα ψυχής.
Είναι τα χαμένα όνειρα που επιστρέφουν στις γυναίκες, εκεί, στη μέση ηλικία, και ζητούν εκδίκηση, ΄΄οπως γράφει ο Ελύτης στον Άξιον Εστί.

iv. Ο εξόριστος έρωτας

 Ερωτευμένος είσαι απ'τη στιγμή που δε μπορείς να συμμαζέψεις την αγωνία σοτ, δε μπορείς να αμυνθείς, δε μπορείς να είσαι πάρατηρητής του εαυτού σου.

Αν οι ερωτευμένοι είχαν την υπομονή να διδαχθούν από τούτη την παράλογη αλχημεία των επαφών τους, κι αν δεν τους καθιστούσε τόσο δειλούς και τρωτούς η επιτακτική Ανάγκη, θα εφάρμοζαν αποτελεσματικότατα τη συνταγή της Δυναμικής Απουσίας.

Ο έρωτας και η ελευθερία ! Δύο ωκεάνιες, αυτοκρατορικές καταστάσεις της ύπαρξης.

Η άρνηση θεριεύει. Η στέρηση, θεοποιεί.

Λένε πως ο έρωτας χτίζεται απ'το άκτιστο, πως πραγματώνεται από το εξωπραγματικό, ισορροπεί πάνω απ'το χάος, σε κινούμενη άμμο περπατά, καθρεφτίζει πρόσωπο στο κάτοπτρο της έλλειψής του.Ως εξόριστος από τη γη της επαγγελίας του, συναισθάνεται τη φοβερή νοσταλγία που είναι η φύση του. Κι αφού η εγκόσμια φύση του είναι στο ανικανοποίητο τούτης της νοσταλγίας, ευδοκιμεί βέβαια στο ασύμπτωτο.

Ο έρωτας είναι παντοτινά ο εξόριστος και ο βαριά ασθενής της νοσταλγίας. Στη περίπτωσή του, ο σπόρος του απόλυτου “θέλω” πέφτει μέσα στη μίζερτη σχετικότητα του στενόχωρου “μπορώ”.

Η μάταιη ελπίδα αδυνατίζει και τρελαίνει όσο δε πραγματώνεται.