"Ο Παλιάτσος και η Άνιμα"

Μέρος 2
ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ

ii. Η δύναμη να είσαι αδύναμος

Λες και το “μεγαλώνω” σημαίνει πως εισέρχομαι στον κόσμο των στερότυπων.
Οι δημοκρατίες σαπίζουν γιατί δεν είναι πολίτευμα προσωπικότήτων αλλά μάζα παρομοίων.
Αν οι παλιότεροι πατεράδες συμβούλευαν : “Γίνε παιδί μου άνθρωπος”, οι τωρινοί πιέζουν : “Πιάσε παιδί μου τη καλή”.

Ο έρωτας δεν είναι στη δύναμη. Στην αδυναμία είναι.
Και οι σημερινοί άνθρωποι δεν έχουν τη δύναμη να είναι αδύναμοι.

Τα ίδια παιδιά που περίπου ασχημονούν μαζεμένα στο δικό τους θορυβώδη όχλο, αν τα προσεγγίσεις ένα ένα, θα σου ξεδιπλώσουν διαφορετικό τοπίο ψυχής.

Η αγάπη είναι ανεξάρτητη ενώ ο έρωτας εξαρτημένος.
Κάθε σχέση, αρχίζει μετά την εξάρτηση. Η αγάπη είναι ειλικρινής και έντιμη, ενώ ο έρωτας, υποκριτής, μπορεί να μεταχειριστεί κάθε μέσο για να κερδίσει το ποθούμενο.
Η ανάγκη της εξάρτησης άλλωστε είναι τυφλή, σαν ένστικτο.
Η αγάπη είναι βαθιά συνείδηση, ο έρωτας κινείται από ασυνείδητες άγνωστες ορμές, από παλιές πληγές και απωθήσεις.

Η αγάπη είναι θυσία. Θυσιάζεσαι χωρίς να το αισθάνεσαι ως θυσία. Η αυτοπροσφορά αποτελεί φυσική κλίση όταν αγαπάς. Ο έρωτας όμως επιδικώκει τη θυσία του άλλου.
Ο έρωτας είναι ανικανοποίητος. Στην αγάπη όμως και το ελάχιστο εισπράττεται ως μεγάλο δώρο.

Η αγάπη, αγαπάει αυτό που έχει, ο έρωτας όμως ερωτεύεται εκείνο που λείπει.

Ενώ η αγάπη κυκλοφορεί ανάμεσα στο κόσμο, τον ορατό και αόρατο κόσμο, άνετη, γεμάτη φωτεινή σιγουριά, με πεποίθηση κι εμπιστοσύνη, ο έρωτας παραπατάει μεθυσμένος και μίζερος, ανασφαλής, γεμάτος αποψίες και κόμπλεξ.

Η αγάπη είναι θέλημα ελεύθερο. Απόφαση, ευθύνη και εργασία. Όσο για τον έρωτα... Παρ'όλα αυτά είναι συναρπαστικός.