"Ο Παλιάτσος και η Άνιμα"

Μέρος 2
ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ

i. Ζευγαρώνοντας με τον κατάλληλο

Δίχως τούτη τη φλογισμένη φαντασία του πόθου πόσους όντως ερωτεύσιμους θα ανακαλύπταμε γύρω μας; Πόσους αξιαγάπητους να τους αφιερωθεί η καρδιά, που διψάει να αφιερωθεί;

“Δεν ήταν τόσο πως ήθελα να μ'αγαπάς, όσο να με κάνει ν'αγαπήσω”.
“Και όλη μου τη ζωή δίνω για μια νύχτα μαζί της” - Ίσως γιατί η διαστολή του σημαντικού χρόνου είναι αιώνια, ενώ ια άδεια ζωή, στιγμιαία.

Μια μερίδα χαρακ΄τηρων, προτιμούς να δεθούν με ακατάλληλο ταίρι. Συνειδητά, και περισσότερο μισο-σθνειδητά, ρέπουν να διαλέξουν πρόσωπο ακίνδυνο για τη ψυχή τους. Ασφαλές για την ισορροπία τους, για τις αντοχές τους. Δεν αντέχουν [...] το άλμα στο κενό, στο καινό/ Όλα εκείνα δηλαδή που υπόσχεται και απειλεί η μεγάλη αγάπη. [...] Δεν είναι ανεκτή για μια τρεμάμενη ψυχή μια τέτοια ασάφεια και δεν υποφέρει ένα τέτοιο ρίσκο. 

Μονάχα οι ασκητές της αγάπης αφήνονται στο μαγνητισμό της ερήμου. Γιατί είναι ασκητική και η αγάπη.

Δεν είναι ανεκτός για όλους τους ψυχισμούς ο αληθινός έρωτας έτσι όπως δεν είναι και ο αληθινός Θεός. Και οι δύο τούτες ακραίες καταστάσεις της ύπαρξης αξιώνουν την ακρότητα του Ιησού : ”Για να κερδίσεις τη ψυχή σου πρέπει να τη χάσεις”. Προϋποθέτουν λοιπόν θυσία, χαμό και απώλεια, κι εκίνο το λιγιώδες άγνωστο, που έχεις να διαπεράσεις νύχτα, ξυπόλητος, διακινδυνεύοντας τα πάντα.
Ακούγονται ποιητικά κι ενδιαφέροντα τέτοια λόγια, στη πράξη όμως είναι πρόκληση ζωής αληθινής.

Σαν κλισαρισμένα επεισόδια και στις ασφαλείς ρυθμίσεις σχέσεων. Ήρεμα και κανονικά θα αγαπούν μέχρινα απομείνουν κι οι ίδιοι ένα ασφαλές κλισέ του εαυτού τους.

Δεν θα προσφέρουν τον εαυτό τους στον άλλο γιατί δε θέλουν να χάσουν τον εαυτούλη τους.