"Ο Παλιάτσος και η Άνιμα"

Μέρος 2
ΚΥΝΗΓΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ

vii. Έρωτας γι' αυτό που σου λείπει

Ποθητός παραμένει εντέλει, αυτός που λείπει. Λείπει όχι σαν φυσική παρουσία, αλλά σαν περιεχόμενο. Δεν υπάρχει ούτε μέσα στον ίδιο τον εαυτό του εκείνο που λατρέψαμε και λαχταρήσαμε το πρώτο καιρό.

Ο βασικότερος, ίσως και μοναδικός λόγος που ο έρωτας κατά κανόνα προξενεί τόση απογοήτευση, αγωνία και πόνο είναι γιατί καμμιά άλλη κατάσταση της ύπαρξης δεν περικλείει τόσο εγωισμό. Τόση σκλαβιά επομένως. Τόσο φόβο. Καμμία άλλη κατάσταση του βίου δε φουντώνει τόσο τον εγωισμό και την ανασφάλειά του.

Τόση απουσία ηθικής, από τυφλή ανάγκη και πόθο, δε μπορεί παρά να είναι συμπεριφορές υψηλού κινδύνου, εγκλήματα συνείδησης που οδηγούν σε τιμωρίες, προκειμένου να ανακουφίσουν τη ντροπή τους.

Ο έρωτας έχει πάντα μεγάλη ταραχή, διότι έχει αμφιθυμία.
Μονάχα η αγάπη αποδέχεται τον αγαπημένο ως όλον και φωτίζει και τη δική μας συνοχή.

Σ'αγαπώ σημαίνει να αναζητώ να γεμίζω τις δικές σου ανάγκες κι όχι να θέλω, χρησιμποιώντας σε, να καλύψω τις δικές μου ανάγκες.

Μονάχα ο έρωτας που έχει το θάρρος να γίνει αγάπη νικάει το χρόνο και ζει.

Εξάλλου, κι επειδή η αγάπη είναι θαύμα, πρέπει και το θαύμα να σου ανήκει. Να το αξίζεις δηλαδή.

viii. Χαρακτήρες ανθρώπων και λουλουδιών

Απ'τα λουλούδια μου έμαθα πολλά. Όπως πολλά μαθαίνεις όταν σκύβεις να φροντίσεις με υπομονή κάθε ζωντανή ύπαρξη.

Κανένας ποτέ δε ξέρει αν είναι άγονο κάποιο χώμα. Θέλει προσήλωση και διακριτικότητα για να καταλάβεις τί παίζεται στον άλαλο κόσμο του χωμάτος, των φύλλων, των λουλουδιών όλων των ψυχών. Καλύτερα να επιμένουμε και να πορίζουμε.