"Ο Παλιάτσος και η Άνιμα"

Μέρος 1
ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ

vi. Άσε με να κάνω λάθος

Οι γονείς μου είχαν κι αυτοί εκείνο που θα έλεγε κανείς “λαθοφοβία”. Ήταν δειλοί ή ήταν εγωιστές;

Η εικόνα για το χαοτικό εγώ εκείνου που δε σχετίζεται με το είναι του, είναι ό,τι για τον αναιμικό ή φιάλη αίματος.

Ελευθερία τελικά είναι η ελυθερία στο λάθος.
Όταν σου αφαιρούν το δικαίωμα του λάθους, σου αφαιρούν το δικαίωμα του ρίσκου, σου αφαιρούν το δικαίωμα του αγώνα. Το δικαίωμα του ελπίζω και του ζω. Δεν είναι ασήμαντος ακρωτηριασμός όλα αυτά.

Το να χάνεις τη ταυτότητά σου είναι απ'τα πιο τρομακτικά και απώδυνα πράγματα που μπορείς να πάθεις.

Το να σε κάνουν να τρέμεις τα λάθη σου είναι ένας τρόμος βαθιά δραστικός γιατί σε βάζει να φοβάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό.

Όποιος όμως σου αφαιρεί τα λάθη σου, τότε σου αφαιρεί τη δραστηριότητα, σου αφαιρεί την ωριμότητά σου.

Η υπερβολική κριτική στον άλλο εμποδίζει την αυτοκριτική του.

Η συστηματική κριτική σπρώχνει τον κρινόμενο όλο και περισσότερο στην υπεράσπιση του εαυτού του, στην αυτοάμυνα, και δε του μένει ούτε καιρός ούτε όρεξη για αυτοπαρατήρηση.

Είναι ένας λόγος που τα παιδιά, τα οποία διαρκώς βομβαρδίζονται από συμβουλές, κρίσεις, διορθώσεις, παρατηρήσεις, οδηγούνται να γίνονται όλο και πιο αναίσθητα, όλο και πιο νωθρά.

Η μεγαλύτερη αγάπη, η θερμότερη ευσπλαχνία, είναι μόνο η συγχωρητική. Που αγκαλιάζει τον άλλο ολόκληρο.

Και για όσα μας κάνουν να ντρεπόμαστε. Τότε δηλαδή που μας έχει μεγαλύτερη ανάγκη.