"Ο Παλιάτσος και η Άνιμα"

Μέρος 1
ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ

iv. Η ευτυχία να είσαι δυστυχισμένος

Με ψυχές πιθάρια, γεμάτα ρωγμές, που χύνουν έξω το νερό με το οποίο συνεχώς σου ζητούν να τα γεμίσεις.

Οι χαρακτήρες που ζουν πάντοτε ένα δράμα.
Θα πάνε και θα σταθούν μπροστά σε κάποιο νέο “αδιέξοδο”.

Η υπαρξιακή τους ανασφάλεια, αντί να γυρέψει θεραπεία, γυρεύει επιβεβαίωση.
Τίποτα δεν είναι πιο πεισματωμένα ικανό να τεμαχίζει και να παρμαορφώνει αλήθειες όσο η νεύρωση, η ασθένεια που σμιλεύει επιχειρήματα, προκειμένου να εμφανιστεί και να πείσει ως υγεία. Να πείσει, μήπως και πειστεί.

Στη θεολογική γραμματεία, εκτός από την ελαστική συνείδηση, υπάρχει ως διαταραχή και η περιδεής συνείδηση.Η ενοχή σε αυτούς τους τύπους είναι τόσο μεγάλη, τόσο αόριστη, τόσο απωθημένη, και γι'αυτό τόσο βαριά κι ισχυρή, ώστε μόνο στη τιμωρία αναπαύονται για λίγο.

Αλλά “ζω” σημαίνει “πηγαίνω με τη ζωή”, όχι κατασκευάζω ιδέες και σενάρια “περί ζωής” στα μέτρα μου.

Όταν η παθολογία των αναστροφών της πραγματικότητας φτάσει να γίνει διαστροφή. Αποτελεί πια ένα σταθερό κίνδυνο μόλυνσης όσο και η κρυστάλλωση ενός ψεύδους.

Με τον μαζοχιστικό τύπο δίπλα σου δεν οφείλεις να συμπάσχεις για να τον στηρίζεις και να τον παρηγορείς, οφείλεις να μεταμορφωθείς σε σαδιστή, προκειμένου να τον ισορροπείς πάνω από το ανοιχτό του χάος.

Η διαστροφή γνωρίζει τρόπους λεπτότατους και περίτεχνους να σε υποβάλλει, να σε στραγγίζει, να σε οδηγεί αργά και σταθερά στην αλλοίωση της προσωπικότητάς σου.