"Ο Παλιάτσος και η Άνιμα"

Μέρος 1
ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ

iii. Η ηδονή της γκρίνιας

~ Το να αποφασίσεις πως είσαι άβουλο πιόνι, θύμα των άλλων και θύμα των κοινωνικών συνθηκών, αποτελεί όχι μόνο ανακουφιστική εξήγηση στη νωθρότητα της συνείδησης, αλλά και απόλαυση.

~ “Αν δεν υπήρχε στη κίνηση προς το πάθος η στιγμή που υπόσχεται ηδονή, αλλά άρχιζε αμέσως με τον πόνο, τότε δε θα μπορούσε να παρασύρει προς το μέρος του θέληση του ανθρώπου”.

Διαλέγει να είναι όλη η ζωή λάθος, προκειμένου να μην είναι λάθος η δική της ζωή.  ...  Προτιμά να περιμένει το θάνατο παρά να βγει από τον τάφο της επιλεγμένης ακινησίας. Η παθητικότητα της αέναης αναμονής, νωχέλεια της απελπισίας.

Η ελπίδα έχει την ευθύνη της.

Ταπείνωση στο έργο και στο σκοπό. Όλα όσα δίνουν ζωή και χαρά της καθημερινότητα, αλλά κια το νόημα που θεραπεύει την κατάθλιψη και τις φοβίες, και καθαρίζει τις θολές, παραισθησιογόνες αναθυμιάσεις που υποκρίνονται τους φιλοσοφικούς και μεταφυσκούς  στοχασμούς.