"Ο Παλιάτσος και η Άνιμα"

Μέρος 1
ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ

vii. Τρόμος και πόθος μοναξιάς

Πασκάλ - “Όλες οι δυστυχίες τους ανθρώπου απορρέουν από την ανικανότητά του να καθίσει σ'ένα δωμάτιο μόνος και σιωπηλός.”

Την κοινωνικότητα την ορίζει η ικανότητα της συμπάθειας και της αλληλοκατανόησης, ενώ την κοσμικότητα η σωματική συνύπαρξη για κάποιου είδους υλική συνεργασία.

Εκτός αληθινής σχέσης φτωχαίνει και το λεξιλόγιο, φτωχαίνουν και οι εκφράσεις του προσώπου, οι χειρονομίες και οι αυθόρμητες κινήσεις.

Η χρόνια προσποίηση που εκ βάθους διαποτίζει ιστούς.

Η προσέγγιση, η αλληλοκατανόηση και ο βαθύς δεσμός είναι παντοτινά.

Σπέρνονται στα βαθά μας σαν αποκαλυπτική γνώση του άλλου, και του εαυτού, της γεύσης που έχιε η αυθεντική συνάντηση.

Η μοναξιά σού ασκεί το κουράγιο, σου εκλεπτύνει τη διαίσθηση, σου στερεώνει την αυτάρκεια και τη σεμνότητα που καταλήγει να επιλέγει κάθε σοβαρός άνθρωπος. Είναι το σχολείο της αυτογνωσίας.
Μονάχα τότε μπορείς να τους ακούς και με διάκριση να τους καταλαβαίνεις. Όταν δεν έχεις ανάγκη να εξαρτηθείς από πάνω τους, για να πιστέψεις ότι υπάρχεις, τότε υπάρχουν για σένα κι αυτοί.

Η λαχτάρα για σχέση φαρμακώνεται από τη λαχτάρα για ταύτιση, για εξάρτηση, για προβολές, για ρούφηγμα, για χρήση εν τέλει.

Τα προβλήματα της μέσης ηλικίας [...] πρέπει να μετρήσεις πόση πραγματική ζωή υπήρξε ως τώρα η ζωή σου. Πόσο οι επιλογές σου ήταν της αλήθειας σου ή της ανασφάλειάς σου.
Είναι κενό ό,τι φορτωθήκαμε μέσα μας, στο κεφάλι μας και στη καρδιά μας, αλλά δεν είναι δικό μας, δεν είναι κλίση μας ή κλήση μας.