"Ιωνάθαν Λίβινγκστον, Ο Γλάρος"

Μέρος 1

 { Ο Ιωνάθαν Λίβινγστον, ένας γλάρος, είναι απογοητευμένος με τις καθημερινές διαμάχες για το πενιχρό φαγητό και την απόλυτη επιβίωση μέσα στο κοπάδι του, χωρίς κανένα βαθύτερο νόημα πίσω από τη ζωή.
Σε αντίθεση με τους συνομηλίκους του, καταλαμβάνεται από ένα πάθος για κάθε είδους πτήση και η ψυχή του πετάει στα ύψη καθώς πειραματίζεται με συναρπαστικές προκλήσεις τολμηρών εναέριων κατορθωμάτων και μαθαίνει περισσότερα για τη φύση του σώματός του και του περιβάλλοντος για την επίτευξη ταχύτερης και ταχύτερης πτήσης.
Τελικά, η έλλειψη συμμόρφωσής του με την περιορισμένη ζωή των γλάρων τρομάζει το Σμήνος και τον διώχνουν επίσημα με την ετικέτα "Απόβλητος". Χωρίς να πτοείται από αυτό, ο Τζόναθαν συνεχίζει τις προσπάθειές του για να επιτύχει ολοένα και μεγαλύτερους στόχους πτήσης, διαπιστώνοντας ότι είναι συχνά επιτυχημένος.
Ζει μια μακρά ευτυχισμένη ζωή, και είναι λυπημένος όχι λόγω της μοναξιάς του, αλλά μόνο λόγω του γεγονότος ότι το υπόλοιπο Σμήνος δεν θα γνωρίσει ποτέ την πλήρη δόξα του πετάγματος, όπως αυτός. Σε μεγάλη ηλικία τον συναντούν δύο λαμπεροί γλάροι που μοιράζονται τις ικανότητές του, εξηγώντας του ότι έχει μάθει πολλά, αλλά ήρθαν να τον πάνε «σπίτι» όπου θα πάει «πιο ψηλά». }

Πηγή : wikipedia

 ~*~

Image by ddzphoto

...Οι πιο πολλοί γλάροι το μόνο που μπαίνουν στον κόπο να κάνουν είναι οι βασικές αρχές της πτήσης.
~ μετρούσε πού περισσότερο η χαρά του να πετάει.

Το μόνο που θέλω είναι να μάθω τί μπορώ και τί δεν μπορώ να κάνω στον αέρα.

...όλα τούτα δεν έχουν κανένα νόημα.
...Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που δε ξέρω ακόμα!

πεινασμένος, ευτυχισμένος μαθητής
δεν έχασε καθόλου χρόνο για κουβέντα. Ανακάλυψε... τον τροχό.

Πόσα πιο πολλά πράγματα υπάρχουν τώρα στη ζωή!
Μπορούμε να βγούμε από την άγνοια, να δούμε τους εαυτούς μας σαν πλάσματα κοντά στο τέλειο, με πνεύμα και ικανότητες.
Μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι !
Μπορούμε να μάθουμε πώς να πετάμε !

Μόνο που εγώ δεν θέλω τιμητικές διακρίσεις. Δεν έχω καμμιά διάθεση να γίνω αρχηγός. Το μόνο που θέλω είναι να μοιραστώ μαζί τους όλα όσα ανακάλυψα, να τους δίξω τους ορίζοντες που ανοίγονται μπροστά μας.
Έκανε ένα βήμα μπρος.

“..κάποια μέρα γλάρε Ιωνάθαν Λίβινγκτον, θα μάθεις πως η ανευθυνότητα δεν αποδίδει. Η ζωή είναι το άγνωστο και τίποτε δε μπορεί να γίνει γνωστό, εκτός από το γεγονός ότι ερχόμαστε στον κόσμο για να τρώμε και να παραμένουμε ζωντανοί όσο περισσότερο μπορούμε”
ένας γλάρος ποτέ δεν αντιμιλά... αλλά ο Ιωνάθαν ύψωσε τη φωνή του.
“Ανευθυνότητα!... Ποιός μπορεί να είναι περισσότερο υπεύθυνος από ένα γλάρο που ανακαλύπτει και ακολουθεί κάποιο νόημα, κάποιον υψηλότερο σκοπό στη ζωή του; ...”

Η μεγάλη θλίψη δεν οφειλόταν τόσο στη μοναξιά όσο στο ότι οι άλλοι γλάροι δε θέλησαν να πιστέψουν στο μεγαλείο της πτήσης που τους περίμενε.
Είχαν αρνηθεί ν'ανοίξουν τα μάτια τους καινα δουν.

Ασκώντας τον ίσιο εσωτερικό έλεγχο, πετούσε μέσα από πυκνές θαλασσινές ομίχλες κι ανέβαινε ψηλά από πάνω στους σε αστραφτερούς, καταγάλανους ουρανούς...
την ίδια ακριβώς στιγμή που όλοι οι άλλοι γλάροι στέκονταν στο έδαφος και δεν ήξεραν τίποτε άλλο από ομίχλες και βροχές.

...Έμαθε να πετάει και δεν μετάνιωνε για το τίμημα που είχε πληρώσει. Ανακάλυψε ότι η ανία, ο φόβος και ο θυμός αποτελούν τις αιτίες που ο βίος των γλάρων είναι τόσο σύντομος και, με αυτά τα συναισθήματα διωγμένα οριστικά από το νου του, μπόρεσε κι έζησε μια μακρόχρονη κι ευτυχισμένη ζωή.