"Πτυχές Αλήθειας"

ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ

Κάθε πρόκληση κάποιον ερεθίζει. Κάποιον κάνει επαναστάτη.

~*~

58. ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ

Από τότε που άρχισε να εμφανίζεται η κοινωνική ζωή, οι άνθρωποι χωρίστηκαν σε τάξεις. Τα συμφέροντα και οι σκοπιμότητες έκαναν και τους κάνουν τους ανθρώπους να διακρίνονται σ'επίσημους και ανεπίσγμους, σε δούλους κι ελεύθερους, σε μέτριους κι έξουπνους.

Δεν επιτρέπει ποτέ το πρωτόκολλο των αξιωματικών να κατεβαίνει ο στρατηγός σε επίπεδο του στρατιώτη. Εκτός κι αν είναι ανάγκη να του δώσει διαταγές για να πάει στη μάχη να θυσιαστεί.

Οι διαχωρισμοί συνεχίζονται και σήμερα. Μόνο που παρουσιάζονται με καινούρια κουστούμια, για να εξαπατούν καλύτερα. Οι παλιοί δουλοπάροικοι σήμερα λκέγονται έργάτες. Οι τύραννοι, προϊστάμενοι. Οι τσιφλικάδες, εργοδότες. Οι σκλάβοι λέγονται υφιστάμενοι ή υπάλληλοι.

Έχουν όμως το δικαίωμα αυτοί οι άνθρωποι να κάνουν τους άλλους να νιώθουν μειονεκτικά απέναντί τους;

Ποιός μπορεί να μας πει ότι όποιος καυχιέται για τα τυχόν προσόντα του, διανοητικά ή σωματικα, δεν είναι ανόητος εφ'όσον του είναι δωρημένα;

Όλοι οι τιτλούχοι αντλούν την υπόσταση του τίτλου τους από το λαό και τους “κατώτερούς” τους.
Γιατί λοιπόν, κύριοι άρχοντες & ανώτεροι, διαχωρίζετε τους εαυτούς σας από το λαό; Γιατί καταδυναστεύετε συνειδήσεις, κύριοι “πνευματικοί ηγέτες” και κύριοι διανοούμενοι;

Μην παραπλανιέστε από το ότι τώρα το πρόσωπο του λαού σπαράζει κάτω από τα τραγικά προσωπεία της ιστορικής αναγκαιότητας.

~*~

59. Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

Η πόλη δεν είναι νομικό κατασκεύασμα αλλά τρόπος ύπαρξης κοινωνικότητας του ανθρώπου.
Η διαμόρφωση του πολίτη σε προσωπικότητα είναι ο κυριότερος σκοπός μιας σωστής πολιτείας.

Ποιά είναι τ'αληθινά χαρακτηριστικά και πώς διαμορφώνεται ;

Το ήθος, το αίσθημα ευθύνης, η γνώση της αποστολής της, η ανιοδιοτελής και ελεύθερη έκφρασή της, η συνεχής εξέλιξή της, είναι ασφαλώς μερικά από τα βασικά χαρακτηριστικά μιας σωστής προσωπικότητας;

Το δικό μας σύνταγμα στου 1975 στο άρθρο 5 λέει ότι “έκαστος δικαιούται ν'αναπτύσσει ελευθέρως την προσωπικότητά του και να συμμετέχει εις την κοινωνικής, οικονομικήν και πολιτικής ζωή της χώρας, εφ'όσον δεν προσβάλλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το σύνταγμα ή τα χρηστά ήθη” (άρθεο 5 παραγρ.1)

Πώς να καλλιεργήσει ελεύθερα την προσωπικότητά του ο καθένας όταν δεσμεύεται με τρόπους ζωής που δεν σέβονται καθόλου την ελευθερία του;

Πώς να καλλιεργθεί ελεύθερα και σωστά ο Έλληνας πολίτης όταν δέχεται επιδράσεις από παντοδύναμες ξένες & ντόπιες οργανώσεις, που εργάζονται ύπουλα για την κατάλυση του αληθινού υπέροχου πνεύματος της ορθοδοξίας και του ελληνισμού, που μας έθρεψε και μας ανάδειξνε αιώνες; Πώς να καλλιεργθεί σωστά ο Έλληνας όταν μένει γυμνός από οντολογικά κριτήρια, πνευματικά και ηθικά;

Μόνο όταν η τέχνη, η επιστήμη, η έρευνα, η συνείδηση, το συναίσθημα, η προσωπική ζωή, περνούν μέσα από την οντολογική ελευθερία, μέσα από βαθειά αγάπη και μέσα από τη παράδοση του υψηλού ορθόδοξου και ελληνικού ήθους, τότε μόνο μπορεί να καλλιεργείται βαθειά η προσωπικότητα του Έλληνα πολίτη.

~*~

60. ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Το κακό είναι “μη ον”. Υπάρχει, χωρίς όμως να έχει οντολογική υπόσταση. Την υπόστασή του την παίρνει από την άρνηση και την απουσία του Αγαθού.

Το σκοτάδι είναι η απουσία του Φωτός. Το φως ειναι το “ον”.

Ξεκαθαρίζει το θέμα ότι το κακό δε μπορεί να είναι αντίπαλη Δύναμη της Αρχής του Αγαθού.

Δυισμός και Μονισμός προσπάθησαν να ερμηνεύσουν το κακό με τρόπο “ορθολογιστικό”. Δεν μπόρεσαν να πιάσουν την άπειρη αλήθεια, ότι το κακό προέρχεται από τη κατάχρηση της ελυεθερίας.

Η ελευθερία προηγείται του όντος. Η αξία της δημιουργίας έγκειται στο ότι γεννιέται από την ελευθερία. Όχι από αναγκαιότητα.
Η ελευθερία δεν είναι ιδιότητα, είναι η βάση και η προϋπόθεση.

Υπάρχει ένα “Μηδέν”, παντοδύναμο, που δε δεσμεύεται. Απ'αυτό άρχισε η δημιουργία.

Ελευθερία πριν από το ον σημαίνει ον αδέσμευτο.
Η ελευθερία είανι η “φύση” των φύσεων.
Ο άνθρωπος έχιε τόση αξία, όση κι ελευθερία.

Καμμιά ύπαρξη, που κτυπ΄θηκε από το κακό χωρίς να το θέλει, δεν είναι δυνατό ν'αδικηθεί από ένα τέλειο Δημιουργό. Αλλιώς θα διασαλευόταν η τάξη όλης της δημιουργίας αν έστω κι ένα μόνο λογικό ον καταδικαζόταν άδικα μέσα στη δημιουργία.

Η ελευθερία κι η αγάπη, που εκφράστηκαν με τη “Σάρκωση του Λόγου”, του Χριστού, ερμηνεύουν τα πάντα. Ενώ ο “ορθολογισμός” δε μπορεί να νιώσει ούτε τη ελευθερία ως βάση ούτε την αγάπη μέχρι θυσίας ως ουσία.

Το κακό είναι μόνο φθορά. Δε δημιουργεί ποτέ. Γι'αυτό θα πεθάνει. Θα ζει μόνο το Αγαθό που είναιτ ο “ον”. Η αλήθεια και η ζωή. Η ανάσταση. Η δημιουργία και αναδημιουργία.