"Πτυχές Αλήθειας"

ΖΩΗ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΊΑ

Με τη τέχνη δίνουμε “λόγο” στα ά-λογα.

Η αληθινή τέχνη του λόγου είναι η σάρκα του πνεύματος.

~*~

53. ΖΩΗ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΊΑ

Η λογοτεχνία είναι ρεύμα ζωής.

Ο σωστός λογοτέχνης εκφράζει πάντοτε την αληθινή ζωή.

Όμως, μπαίνουν και πολλά νόθα στοιχεία. Άνθρωποι άσχετοι, κομπλεξικοί και κούφιοι. Λογοκοπούν χωρίς νόημα και ουσία. Χωρίς καμμιά αίσθηση ευθύνης. Σκορπάνε την ελαφρότητα, ή το σύγχυση και το χάος. Είναι έξω από την αλήθεια, την ομορφιά και την τελειότητα.

Αν μπορέσει και ξεφύγει η λογοτεχνία μας από τα κάθε λογής φοβερά κυκλώματα και κινηθεί ελεύθερα και δυναμικά, θα ξαναγίνει στο τόπο μας αληθινό κανάλι ζωής.

Ζωής που θ'αγκαλιάζει ολόκληρη την εθνική και πνευματική μας υπόσταση. Θα εκφράζει τα πανανθρώπινα ιδανικά, όπως τα έκφρασαν οι μεγάλες μορφές του γένους μας απο τον Όμηρο μέχρι τους τελευταίους “Νομπελίστες”.

Ο αληθινός λογοτέχνης είναι δάσκαλος του λαού και της ανθρωπότητας από τ φύση του.

Απομακρύνει από τα κατώτερα ένστικτα και οδηγεί στα μεγάλα ιδανικά. Βάζει φτερά στον άνθρωπο για να πετάει στα μεγάλα ύψη που βρίσκονται τα υπέροχα ήθη.

Το δυνατότερο φως είναι το φως το λόγου.

~*~

54. Η ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ

Η μετάδοση του ανθρώπινου λόγου δεν είναι και τόσο δύσκολη.

Η μετάδοση του “Λόγου της Αλήθειας” δεν είναι τόσο θέμα μελέτης όσο κυρίως βιώματος χαρισματικού.

Το χάρισμα αυτό το αποκτάει μόνο όποιος ενώνεται μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας με τον “Σαρκωμένο Λόγο”, που είναι η Αλήθεια.

Πολλοί, νομίζουν πως μεταδίδουν το “Λόγο της Αλήθειας” αλλά στερούνται του ανάλογου βιώματος και μεταδίδουν μόνο το εγώ τους. Είναι παραχαράκτες του “Λόγου”. Θύματα του “ορθολογισμού” τους, δεν έχουν συνείδηση της ανεπάρκειάς τους και προχωρούν ά-στοχα προς τον υπερ-λόγο “Λόγο”.

Οι αληθινοί φορείς είναι “μύστες” του Λόγου. Έχουν κι ένα ιδιαίτερο “προσόν”. Έχουν γερή “μνήμη”.

~*~

55. ΜΝΗΜΗ

Θα ήταν αδύνατο να υπάρξει συνείδηση της ανθρώπινης ύπαρξης χωρίς τη μνήμη. Με αυτή συνειδητοποιούμε τη ταυτότητά μας

Αν για μια στιγμή αδρανήσει η μνήμη, χάνει ο άνθρωπος την υπαρκτική του συνείδηση.

Οι Έλληνες σαν φορείς Οικουμενικού πολιτισμού, έχουμε λόγους να είμαστε οι πιο αυστηροί φρουροί της μνήμης μας.

~*~

56. ΜΙΚΡΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΜΕΓΑΛΟ ΒΑΘΟΣ

• Ο άξιος δεν έχει ανάγκη από αναγνώριση, γιατί νιώθει μέσα του γεμάτος.

• Ο φανατικός όταν είναι ανιδιοτελής είναι πιο επικίνδυνος γιατί δεν αχρηστεύεται ποτέ.

• Οι αληθινά δυνατοί δε φανατίζονται ούτε διατάζουν. Πείθουν με το ήθος τους, την υπομονή και την ταπείνωσή τους.

• Όποιος κάνει τον αρχηγό πριν γίνει “υπήκοος” δεν είναι αληθινός αρχηγός.

• Δεν μα χρειάζονται “μεγάλοι” και νευρωτικοί αλλά “μικροί” κι ευτυχείς.

• Ο δυτικός πολυτισμός οδηγείται στην αυτοκαταστροφή γιατί έχιε μέσα του την υπεροψία.

• Ο πιο σκληρός άνθρωπος είναι ο αχάριστος.

• Όσο πιο απλά ζεις, τόσο πιο κοντά στην ευτυχία βρίσκεσαι.

• Διατηρούν τη τιμή του όσοι πέφτουν γι'αυτή.

• Ό,τι κατακτάς με βία σκορπίζεται.

• Όσο πιο άδειος είναι ό άνθρωπος τόσο πιο πολύ φοβάται το θάνατο.Ο θάνατος δε χωράει όπου η ζωή είναι γεμάτη ζωή.Το “ξάφνιασμα” αποκαλύπτει βάθη ζωής.

~*~

57. Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ

Η πιο γλυκειά λέξη της ζωής μας είναι τ'όνομά μας. Εϊναι καταφύγιο κι ορμητήριο μαζί. Κρύβουμε ή προβάλλουμε τη προσωπικότητά μας.

Ακόμα και το ψευδώνυμο μας επηρρεάζει.

Τ'όνομα και το ψευδώνυμο είναι απότ α δυνατά κίνητρα, που μπορούν να μας δώσουν ώθηση για εξέλιξη.

Τα ονόματα και τα ψευδώνυμα που κουβαλάνε μαζί τις μεγάλες παραδόσεις και δυνατές έννοιες, επηρρεάζουν συνειδητά ή ασυνείδητα.

Το όνομα είναι σχέση. Προς τον εαυτό και προς τους άλλους.

Στις μέρες μας γίνεται ιδιαίτερη τεχνητή προβολή “μεγάλων” ονομάτων. Στο τέλος όμως αυτοκαταρρέουν.

Δεν αρκεί η κατ'όνομα αξία, αλλά η κατ'ουσία