Ιανουαρίου 26, 2023 -

Πτυχές Αλήθειας - 1 - ΠΡΟΣΠΕΛΑΣΗ

"Πτυχές Αλήθειας"

ΠΡΟΣΠΕΛΑΣΗ

Μια βαθειά προσπέλαση μπορεί να σου κοστίσει την απέλαση πολλών. Είναι προτιμότερο όμως να φτάσεις στην αλήθεια μόνος σου παρά με τους πολούς στο ψέμα.

~*~

Πολλές φορές για να φτάσεις σε άδυτες πτυχές, χρειάζεται και ν'απομονωθείς. Ακόμα και να πας κόντρα στα ρεύματα που σε περιβάλλουν. Στα κατεστημένα της εποχής. Χρειάζεται να μπεις σε άδυτους, αναποκάλυπτους χώρους.

Οι χώροι αυτοί για να ατηθούν χρειάζεται πρώτα απ'όλα απαγοήτευση για έρευνα με τα κοινά μέτρα και σχήματα λογικής. Χωρίς αυτή, δε μπορείς να'χεις προσβάσεις στις άδυτες πτυχές της αλήθειας.

Αξίζει κάθε θυσία η προσπέλαση στα άδυτα της αβύσσου του όντος, γιατί εκεί βρίσκεται η αλήθεια και η ελευθερία. Εκεί βρίσκεται το αρχέτυπο φως του Είναι. Εκεί βρίσκεται ο δυναμικός πυρήνας της φύσης και του γίγνεσθαι. Η Ζωή.

Χωρίς αυτή τη προσπέλαση, μένει χωρίς την ενεργοποίηση της "Εικόνας" της. Χωρίς αληθινή ζωή.

Αν θέλει το ανθρώπινο να είναι σε συνεχές γίγνεσθαι, πρέπει να "θρώσκει" (=ν'ανεβαίνει) προς τα άνω. Να σπάει τα δεσμά του χρόνου και του χώρου και να μπαίνει σε υπερχρονικά βιώματα, που είναι και υπέρλογα. Τότε έχουμε τη δυναμική προσπέλαση της υπόστασής μας προς τ'αρχέτυπά της, που είναι εξωχρονικά. Τότε προχωρούμε προς το "καθ'ομοίωση" του απειροτέλειου, που περνάει όμως από τη "τραγωδία" της αλήθειας.

~*~

2. ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Το βάθος της αλήθειας περνάει από το βάθος της τραγωδίας. Και τούτο γιατί μέσα στη τραγωδία αποκαλύπτεται η τραγικότητα του ψέματος. Η τραγωδία στην ουσία της είναι η σύγκρουση αλήθειας και ψέματος.

Μόνο οι ώριμοι άνθρωποι και πολιτισμοί νιώθουν κι εκφράζουν τη τραγωδία. Μόνο αυτοί έχουν αυτοσυνειδησία. Οι άλλοι ζουν επιπόλαια.

Ζούμε την άπειρη αλήθεια μέσα σε μία "τραγική" στιγμή. Όσο είναι και η ζωή μας πάνω στη γη.

Μας αποκαλύπτει την ενιαιόττα του παντός. Της δημιουργίας που πετυχαίνεται μόνο κάτω από την ένωση "κτιστού" και "άκτιστου".

Όποιος δε νιώθει και δε ζει έτσι δε θα καταλάβει ποτέ τί σημαίνει αλήθεια, αιώνιο, απόλυτο. Τί σημαίνει ενότητα του σύμπαντος κόσμου κάτω από την αντίφαση, την αντί-θεση που δημιουργεί τη συν-θεση. Την "καινή κτίση". Τη θεία ζωή.

~*~

3. ΠΡΟΣ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ

Πολλοί θέλουν να παίρνουν μια "αξιοσέβαστη", γυαλιστερή μόρφωση. Δεν μπόρεσαν ποτέ όμως να νοιαστούν για την αληθινή μόρφωση, που δημιουργεί την αληθινή, υπαρξιακή μεταμόρφωση του ανθρώπου.

Η αληθινή μόρφωση είναι υποχρεωμένη να μάχεται δραματικά με το υποκατάστατό της το ψέμα, για να φτάσει στην ολοκλήρωσή της, στη "θέωσή" της.

Η αληθινή μόρφωση βγαίνει πάντοτε από το συγκλονιστικό υπαρξιακό δράμα.

Κάθε απόπειρα του ανθρώπου για αληθινή μόρφωση, είναι κι ένα βήμα για τη μετοχή του στο άπειρο. Στο "άκτιστο" φως.

Το άπειρο κατακτιέται με τη μετοχή μας στην άπειρη αλήθεια.

Η κούφια γνώση είναι μια κούφια στιγμή. Δεν έχει μέσα της το άπειρο. Το ΦΩΣ, τη ΖΩΗ.

Το άπειρο θέλει ουσία. Η ουσία είναι το μεγαλείο του.

~*~

4. ΑΡΧΗ ΜΕΓΑΛΕΙΟΥ

Μόνο όσοι ενώνονται με την άπειρη τελειότητα της αλήθειας γίνονται αληθινά μεγάλοι, χωρίς να το δείχνουν. Χωρίς να υποκρίνονται.

Κι ενώνονται μ'αυτή τη τελειότητα όσοι νιώθουν τη μικροσύνη τους. Αυτή είναι η αρχή και η βάση του μεγαλείου. Η ταπεινωσύνη. Αυτή σου χαρίζει τη συνείδηση, ότι οσοδήποτε κι αν προχωράς στην αλήθεια είσαι πάντα στην αρχή της. Γιατί εσύ είσαι "πεπερασμένος", ενώ η αλήθεια είναι απέραντη.

Η ταπεινωσύνη και το μεγαλείο συμπορεύονται πάντοτε. Όμως πρέπει να συμπορεύονται "λογική" και "πάθος".

~*~

5. ΔΙΟΝΥΣΟΣ & ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

Σκληρή είναι η πάλη που γίνεται μέσα στους αιώνες μεταξύ "Διονυσιασμού" και "Αριστοτελισμού". Δηλαδή μεταξύ πάθους και λογικής. Ο Διονυσιασμός εκφράζει το πάθος, το μυστήριο, το τραγικό, το "παράλογο".

Ο Αριστοτέλης εκφράζει τη λογικοποίηση των πάντων. Το "μέτρο" Τη "σύνεση".

Η έξαρση του ενός ή του άλλου, κατά περιόδους & κατά περιοχές, δε σημαίνει την υποτίμηση του άλλου. Το καθένα βρίσκει την ευκαιρία και εκδηλώνεται.

Άλλοτε κυριαρχούν τα τραγικά στοιχεία κι άλλοτε τα λογικά στοιχεία. Και οι δύο πτυχές θα εναλλάσσονται συνέχεια μέσα στη ζωή του ανθρώπου, γιατί και οι δύο καλύπτουν απόλυτες ανάγκες της ανθρώπινης ύπαρξης. Λογική και πάθος μορφώνουν τη ζωή.

Η μεγαλύτερη επιτυχία του ανθρώπου είναι να παντρεύει τις δύο αυτές πτυχές για να πετυχαίνει την ολοκλήρωσή του. Να συνθέτει συνέχεια τις αντιθέσεις, ώστε να ετυχαίνει το αιώνιο "Γίγνεσθαι". Η λογική θα κτίζει και το πάθος θα γεμίζει την ύπαρξη.

Το πάθος δεν έχει λογική, αλλά έχει απέραντο βάθος.

Η λογική φτιάχνει στέρεα οικοδομή, αλλά την αφήνει άδεια.

Το πάθος γεμίζει, ηλεκτρίζει, συνεπαίρνει. Δονεί την ύπαρξη σ'όλο της το βάθος.

Το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης είναι ο συνδυασμός λογικής και πάθους.

Αυτό είναι το αληθινό βάθος του αληθινού μεγαλείου. Αυτό κάνει τον άνθρωπο αδέσμευτο.

~*~

6. ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΟΥ "ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΥ"

Κλειδί της αδεσμοσύνης είναι η λιτότητα. Η λιτότητα όμως με όλο το "οντολογικό" της βάθος.

Μόνο όσοι είναι ντυμένοι με τη φυσική στολή της ανθρώπινης φύσης τη λιτότητα, μπορούν να είναι αδέσμευτοι και να λένε γυμνή την αλήθεια.

Η ανθρώπινη φύση είναι φτιαγμένη για το αληθινό. Ό,τι δεν είναι αληθινό τη δεσμεύει.

Όποιος "δεσμεύεται" με την αλήθεια, ελευθερώνεται απ'όλα. Και τότε τα ξαναβρίσκει όλα ανανεωμένα, γιατί τα βρίσκει "εν αληθεία".

~*~

7. Ο ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ Η ΝΤΡΟΠΗ

Πολλά είναι τα στοιχεία που αλλοιώνουν τη πνευματική υπόσταση του ανθρώπου. Στη πρώτη γραμμή είναι ο φόβος και η ντροπή. Εμποδίζουν τον άνθρωπο να φανερωθεί αυτός που είναι. Του αναστέλλουν λειτουργίες και του αλλοιώνουν την υπόσταση.

Είναι χιλιάδες φορές προτιμότερη η απο-κάλυψη του αληθινού εαυτού μας. Η συγκάλυψη μας κάνει να χάνουμε κάθε επαφή με την πραγματικότητα και την ουσία της ζωής μας.

Η ζωή έχει άπειρη αξία όπως είναι στην ουσία της.

Ο φόβος και η ντροπή, όταν υπερβαίνουν τα φυσιολογικά τους όρια, γίνονται όργανα του εγωκεντρισμού μας.

Όποιος επισημαίνει αυτή τη πτυχή κι ελευθερώνεται, προχωράει πιο ελεύθερα και πιο αληθινά στη ζωή. Είναι αδέσμευτος από είδωλα.

~*~

8. ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΕΙΔΩΛΑ

Η ζωή μας κατά κανόνα, είναι γεμάτη από λαθεμένες πίστεις κι από είδωλα.

Η ιστορία είναι γεμάτη από θεοποιήσεις. Το γελοίο παίρνει τη θέση του ιδανικού. Και το ιδανικό γελοιποιείται.

Οι "σταυροφορίες", όλων των ειδών, αποτελούν τη μάστιγα των λαών. Και οι "ιεροεξεταστές" όλων των μορφών είναι από τους κυριώτερους εκφραστές των λαθεμένων πίστεων.

Η αληθινή πίστη όμως είναι ήρεμη, βαθειά και σέβεται πάντα την ελευθερία του άλλου.

Όποιος πιστεύει σωστά γκρεμίζει είδωλα. Και πιστεύει σωστά όποιος πιστεύει στην αλήθεια.

~*~

9. ΟΙ "ΣΩΤΗΡΕΣ"

Δεν υπάρχει πιο επικίνδυνος άνθρωπος απ'αυτόν που παριστάνει το "σωτήρα". Είναι σκέτο τσεκούρι. Στερώνει το εγώ του για Θεό του κι εξουθενώνει κάθε αντίπαλό του. Μίσος φωλιάζει στη ψυχή του και το πουλάει για ιερό ζήλο.

Μόνο ένας σώζει αληθινά τον κόσμο. Αυτός που κατέβηκε από τον ουρανό στη γη. Αυτός που Θεός και άνθρωπος είναι μαζί. Αγκαλιάζει τους ανθρώπους όπου κι αν τους βρει. Αρκεί να το θέλουν. Αρκεί να μη νιώθουν "ενάρετοι".

~*~

10. ΟΙ "ΕΝΑΡΕΤΟΙ"

Οι πιο μεγάλοι εχθροί της αρετής είναι αυτοί που νιώθουν ενάρετοι, που έχουν κάνει την "αρετή" νομικό σύστημα. "Ηθικολογία".

Η αρετή είναι πέρα από τις "ηθικιστικές" θεωρίες. Είναι προσωπικό βίωμα. Είναι ασύνορη αγάπη. Είναι ήθος.

Έχει υποστεί τις πιο πολλές διαστροφές μέσα στην ιστορία, γιατί σχεδόν όλοι τη θέλησαν για κάλυμμα. Ιδιαίτερα οι φαύλοι για προστάτη τους.

Η αληθινή αρετή αυτοπροστατεύεται μόνη της γιατί είναι αλήθεια. Πολλές φορές μένει και ασυντρόφευτη.

~*~

11. ΑΦΘΑΡΤΟ ΚΑΛΛΟΣ

Μένει αναλλοίωτο το κάλλος του πνεύματος. Αυτό που ακτινοβολεί κάθε πνευματική προσωπικότητα. Το ψυχικό κάλλος.

Από τη στιγμή που ο άνθρωπος δίνει σάρκα και οστά στους πιο βαθείς πόθους του, όπως είναι η ελευθερία, η αλήθεια και η αγάπη, από κείνη τη στιγμή, γίνεται κατακτητής του αιώνιου κάλλους. Τότε αποκαθίσταται το "αρχαίο κάλλος" του προσώπου του.

Είναι η "θεωθείσα" φύση του. Είναι η προσωπική του σχέση με το θεό κάλλος. Με το "άκτιστο" θείο φως.

Αυτή η σχέση εξαρτάται πρώτα από τον άνθρωπο. Από τη σωστή χρήση της ελευθερίας του.

~*~

12. Ο ΑΛΗΘΙΝΑ ΑΛΗΘΙΝΟΣ

Πολλοί θέλουν να παρουσιάζονται για αληθινοί, μα δεν είναι. Αληθινά αληθινός είναι αυτός που :

  • Δεν "περπατάει", μόνο "χορέυει"
  • Δεν "μιλάει", μόνο "τραγουδάει"
  • Δεν "βλέπει", μόνο "οραματίζεται"
  • Δεν "πιάνει", μόνο "πιστεύει"
  • Δεν "λογικεύεται", μόνο "εκστασιάζεται"
  • Δεν φοβάται, μόνο πολεμάει
  • Δεν πάει με το εύμα, μόνο κοντράρει
  • Δεν πάει κόντρα στον πόνο, μόνο τον αγκαλιάζει για να "ξαναβαφτιστεί" μέσα σ'αυτόν.
  • Δεν ξεδιψάει, μόνο διψάει για το αιώνιο, το τέλειο, το Θείο. Για την άπειρη αλήθεια, την άπειρη αγάπη. Αυτές είναι οι παντοτινές κραυγές του. Είναι οι κραυγές που μπορούν να "ξεσηκώσουν" το σύμπαν.

Οι αληθινά αληθινοί τραντάζουν τα σύμπαντα. Είναι πραγματικοί οδηγοί.

 

Περιεχόμενα

Επόμενο Κεφάλαιο