"Να ζεις, ν'αγαπάς και να μαθαίνεις"

Κεφάλαιο 7
Τα παιδιά του αύριο

Είμαστε όλοι παιδιά, ακόμη κι αν οι περισσότεροι το έχουν ξεχάσει.

Θα ήταν ωραίο αν μπορούσαμε να θυμηθούμε πώς ήταν τα πράγματα στην αρχή της διαδικασίας, τότε που μαθαίναμε ψαχουλευτά τον κόσμο.

Ένας από τους βασικούς φόβους του ατόμου είναι μήπως το μεταχειριστούν σαν αντικείμενο κι όχι σαν πρόσωπο. Φοβόμαστε μήπως καταντήσουμε να μας χειραγωγούν, να μας κατευθύνουν απρόσωπες δυνάμεις, να μας αντιμετωπίζουν σαν τα σκουπίδια οι ανώτεροι κι οι ισχυροί.

Η περίπτωση να βρεθούμε εντελώς αγνοημένοι σαν άτομα, είναι ένα είδος ζωντανού θανάτου ενάντια στον οποίο έχουμε την τάση να παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις.

Μ'αρέσει να βλέπω τον κόσμο σαν μια γιγάντια τοιχογραφία, όπου ο καθένας έχει την υποχρέωση να ζωγραφίσει ένα μικρό κομματάκι και, αν δεν αναλάβουμε την ευθύνη αυτή και δεν την πραγματώσουμε, η τοιχογραφία θα είναι για πάντα κάτι λιγότερο απ'ότι θα 'πρεπε να είναι και θα χάσουμε όλοι.

Δεν έχω καμμία διάθεση να γίνετε εγώ. Αν θέλετε να χάσετε τον εαυτό σας, ακολουθήστε εμένα.

Πρέπει να πείσουμε τα παιδιά ότι όχι μόνο διαθέτουν αυτή την απίστευτη μοναδικότητα, αλλά ότι έχουν και κάτι άλλο που μερικές φορές το ξεχνάμε. Έχουν την δυνητικότητα. Το ανεξερεύνητο μέρος τους ειναι πολύ μεγαλύτερο από το εξερευνημένο. Κι εδώ είναι το θαύμα.

'Εχω άσχημα νέα για σας! Θα πεθάνουμε όλοι !

Ο θάνατος μας διδάσκει τη χαρά της στιγμής.

Μας λέει να παραιτηθούμε από τις προσδοκίες και ν'αφήσουμε το αύριο να πει τη δικλη του ιστορία, γιατί κανείς δε ξέρει αν θα γυρίσει σπίτι του απόψε.

Πρέπει να έρθετε ξανά σε επαφή με τη δική σας χαρά και τη δική σας τρέλα. Όλοι είμαστε τρελοί! Κι αν δεν το πιστεύετε είστε οι πιο τελοί απ'όλους.

Η χαρά, το θαύμα, η έκσταση, γεννιούνται από την έκπληξη. Η ρουτίνα οδηγεί στην ανία κι όποιος νιώθει ανία γινεται ανιαρός.

//Έτσι μαθαίνει ένα παιδί.

Ρουφώντας επιδεξιότητες με τα δάχτυλα των ποδιών και των χεριών του, ώσπου να φτάσουν βαθιά μέσα του.

Απορροφώντας τις συνήθειες και τις στάσεις του περίγυρού του.

Ένα παιδί μαθαίνει πιο πολύ από τη δοκιμή παρά από το λάθος, πιο πολύ από την ευχαρίστηση παρά από τον πόνο, πιο πολύ από την πείρα παρά από την υποβολή και τη συμβουλή, και πιο πολύ από την υποβολή παρά από την καθοδήγηση.//

Πρέπει να πούμε στα παιδιά ότι έχουν το δικαίωμα να διαλέξουν ανάμεσα στην αγάπη και το χάσιμο. Γιατί αν χάσεις την αγάπη, χάνεις τη ζωή.