"Πτυχές Αλήθειας"

ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Το σύμπαν ποτελεί μια ενιαία ενότητα.

Αυτό όμως δεν καταργεί ποτέ των όντων και του προσώπου την ιδιαιτερότητα.

Η ενότητα και η ιδιαιτερότητα στο σύμπαν εκφτάστηκε τέλει ακαι δυναμικά με την “Ασύγχυτη” και “αδιαίρετη” ένωση των δύο φύσεων, ανθρώπινης και θείας, στο πρόσωπο του Χριστού.

~*~

69. ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΖΟΥΜΕ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΑ

Γνωστές είναι οι θέσεις, παλαιότερων και νεότερων φιλοσόφων, ότι το απόλυτο περνάει μέσα από το σχετικό και το άπειρο μέσα από το πεπερασμένο.

Άπειρο και πεπερασμένο, σχετικό και απόλυτο, για την ανθρώπινη σκέψη δε νοούνται χωριστά. Το ένα προσδιορίζει κι εκφράζει το άλλο.

Ζούμε σε μια ενιαιότητα χρονικού κι αιωνίου. Κάθε στιγμηή περικλείει μέσα της όλα.

Η πρώτη Αρχή του παντός είναι ενιαία.

Κάθε στιγμή είναι “ενεργειακό” απαύγασμα της Αρχής. Σ'αυτήν έχει την αναφορά της και το κέντρο της.

Η πρώτη Αρχή, με την ενέργειά της, κυριαρχεί σ'όλες τις στιγμές. Εϊναι η Κεφαλή και οι στιγμές είναι το σώμα της.
Η οντολογική σύνδεση της κάθε στιγμής με την Αρχή παραμένει αμετάθεση.

Εάν είχαμε οντολογική διάσπαση της στιγμής της πτώσης του ανθρώπινου όντος με την Αρχή του, δεν θα ήταν ποτέ δυνατή η διόρθωσή του.

Όπως δεν είναι δυνατό να διασπαστεί ποτέ η οντολογική ενότητα της έννοιας του υποκειμένου και σντικειμένου.
Ακόμα και οι πιο αντίθετες έννοιες και τα πιο αντίθετα πράγματα αλληλοπροσδιορίζονται.

Οι μεταξύ τους αντιθέσεις προσδιορίζουν και την ποιότητά του, το βάρος τους, το σχήμα τους ή τα άλλα χρακτηριστικά τους. Αν δούμε έτσι τα πράγματα, με το “οντολογικό” τους βάθος, τότε θα καταλάβουμε ότι ζούμε συμπαντικά. Ενιαία.

Πολλή προσοχή ια να μην μπλέξουμε την ενιαιότητα του σύμπαντος με την ιδιαιτερότητα του ανθρώπινου προσώπου καθώς και των άλλων όντων. Είναι ξεχωριστή η ουσία της Αρχής που είναι “αμετάδοτη”, από τις ενέργειές της που είναι “μεταδοτές”.

~*~

70. ΤΟ ΕΓΩ, ΤΟ ΣΥ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Το εγώ, καθώς παραδέχεται η επιστήμη της ψυχολογίας και της λογικής, έχει συνείδηση του εαυτού του μόλις συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει σε σχέση με το άλλο.

Είναι η σχέση υποκείμενου και αντικείμενου.

Το άλλο είναι ό,τι είναι έξω από το εγώ. 'Έξω από το υποκείμενο. Έτσι, το άλλο, το αντικείμενο, βοηθάει το εγώ να συνειδητοποιήσει ότι είναι αυτό και όχι το άλλο. Δεν είναι το αντι-κείμενο, αλλά το υποκείμενο. Είναι η ετερότητα του άλλου.

Χωρίς αυτή τη συνειδητοποίηση δεν μπορεί να υπάρξει εγώ. Όπως δε μπορεί να υπάρχει και άλλο.
Έτσι, εγώ και άλλο, αλληπροσδιορίζονται και συνυπάρχουν υποχρεωτικά.

Κι όταν λέμε άλλο, εννοούμε κάθε τί που στέκεται απέναντι στο εγώ και γίνεται Συ. Συ μπορεί να είναι οτιδήποτε. Κι όλο το σύμπαν απέναντι στο Εγώ.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι όλα είναι Είναι, επειδή μετέχουν “ενεργειακά” στο αιώνιο Είναι ή ότι τα όντα είναι στιγμές του αιώνιου Είναι.

Το ένα δε μοιράζεται σε πολλά. Έχει τη δύναμη όμως επειδή είναι η Πρωταρχή, με την ενέργειά του, να δημιουργεί υποστάσεις. Τα πάντα είναι απαύγασμα των ενεργειών του. Όχι όμως και της ουσίας του.

Το Ένα, ως άπειρο, μετέχει σια των “άκτιστων” ενεργειών του, “ενεργειακά” σε όλα τα όντα. Όπως και όλα μετέχουν δια των ενεργειών του Ενός, στο Ένα. Οι σχέσεις του είναι σχέσεις “ενέργειας και όχι ουσίας”.

Άλλη η ουσία της Πρώτης Αρχής, του Πρώτου Είναι, και άλλη η ουσία των άλλων όντων.

Εάν το Εγώ δε διατηρεί σαν υποκείμενο δική του υποκειμενική υπόσταση και συνείδηση, δε μπορεί να υπάρξει αντικείμενο. Για να διατηρεί το εγώ τη δική του υποκειμενική συνείδηση πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει υποχρεωτικά το αντικείμενο, το Συ, το Σύμπαν.

Γι'αυτό και η Θεότητα υπάρχει τριαδικά. Τα τρία πρόσωπα συνυπάρχουν και αλληλορπσδιορίζονται. Χωρίς ποτέ να συγχαίονται. Το καθένα διατηρεί την ιδιαιτερότητα της υπόστασής του. Το δικό του πρόσωπο. “Τριάδα ομοούσιος και αχώριστος”.

Το ίδιο συμβαίνει και με κάθε άνθρωπο. Ανήκει στη κοινή φύση αλλά έχει δική του υπόσταση.
Έτσι έχουμε την ιδιαιτερότητα του κάθε ανθρώπου, που εκφράζεται με το ανεπανάληπτο πρόσωπό του.
Ιδιαιτερότητα κι ενιαιότητα αλληλοπεριχωρούνται.

Το Σύμπαν περνάει υποχρεωτικά από το εγώ, προσωράσει το Συ, και ολοκληρώνεται στο παν. Σύμπαν.
Το Σύμπαν είναι σχέση, που δημιουργείται από το εγώ και το Συ. Δεν είναι υποκείμενο με προσωπική συνείδηση. Ό,τι δεν έχει εγώ, είναι μόνο σχέση.
Τα προσωπικά όντα, κατά φυσική και λογική συνέπεια προϋποθέτουν έλλογο, προσωπικό, συνειδητό Δημιουργό.

Το εγώ, το Συ και το Σϋμπαν είναι ενέργεια και έκφραση προσωπικής, έλλογης,συνειδητλης Θεότητας και όχι α-πρόσωπης, ά-λογης κι αφηρημένης. Η θεότητα είναι οπωσδήποτε προσωπική. Μετέχει σ'όλα τα δημιουργήματά της δια των προσωπικών ενεργειών της. Και τα δημιουργήματα , δια των ίδιων ενεργειών της μετέχουν σ'Αυτήν.

Το επόμενο δοκίμιο απαιτεί μια ιδιαίτερη όραση. Για να δούμε το φως, που αποκαλύπτει μια ιδιαίτερη και υπερβατική πτυχή για όλο το θέμα. Ξεπερνάει τη συνηθισμένη λογική και θα φτάνει στα βάθη του μυστηρίου της δημιουργίας.

Απαιτεί την αναύγεια της παν-όρασης.

~*~

71. ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Οι θεωρίες περί του όντος και του μη όντος, του Ενός και του πολλαπλού, των αντιθέσεων και του “γίγνεσθαι”, είναι μόνο απόπειρες. Δεν μας αποκαλύπτουν βάθη.

Ωστόσο, υπάρχει μια αποκαλυπτική πτυχή γύρω από το μεγάλο αυτό μυστήριο. Αλλά είναι έξω από κάθε επιστημονική και φιλοσοφική έρευνα. Εϊναι η λειτουργική πτυχή της Εκκλησίας. Και μάλιστα το λειτουργικό της κέντρο, η Θεία Ευχαριστία.

Μέσα σ'αυτή αποκαλύπτεται η ενότητα όλης της δημιουργίας.

Πτώρη σημαίνει έκπτωση του ανθρώπου από τη σχέση με την αλήθεια. Από τη σχέση με το Ον.
Η απόσπαση από την αλήθεια έφερε το κομμάτιασμα, τη διάσπαση.
Τη διάσπαση αυτή την ακύρωσε ένα άλλο, παμμέγιστο και μοναδικό γεγονός μέσα στη δημιουργία και την ιστορία. “Ο Λόγος (ο Χριστός), ο ων, σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν”.

Δηλαδή, ο Θεός, στο πρόσωπο του Χριστού, έγινε και άνθρωπος. Η “άκτιστη” θεία φύση ενώθηκε με την ανθρώπινη “κτιστή” και ξανάφερε την ενότητα μέσα στη δημιουργία. Και μάλιστα πιο δυνατή. Είναι γεγονός “τετελεσμένο”. Η ενότητα πια, είναι οντολογική και όχι “σχετικά”.Είναι ενότητα φύσεων.

Ο άνθρωπος έγινε “θείος κοινωνός φύσεως”.
Αυτή η “κοινωνία” των δύο φύσεων θεώνει τον άνθρωπο.

Η Θεία Κοινωνία είναι το τραπέζι από το οποίο ξεκινούνε και στο οποίο αναφέροντια τα πάντα. Αυτό προετοιμάζουν, αυτό συμβολίζουν, και μ'αυτό νοηματίζονται όλες οι λειτουργικές κινήσεις της Εκκλησίας.\Το Χωρίς το “Μυστικό Δείπνο” θα ήταν όλα ξερά, ανούσια, τυπικά.

Αυτό το συνειδητοποιούμε ιδιαίτερα όταν βρισκόμαστε μπροστά στο άγιο Δισκάριο της αγίας Πρόθεσης. Πάνω στη κυκλική του επιφάνεια, που συμβολίζει το σύμπαν, βρίσκονται τα πάντα.
Μέσα στο μυστήριο της Θείας Κοινωνίας, υπερβαίνονται κι αυτά κι όλα γίνονται ένα αιώνιο παρόν, ώστε να μην υπάρχει καμμιά διάσπαση, τοπική ή χρονική.

Η Εκκλησία στην έσχατη μορφή της είναι υπερχρονική. Ήρθε από το αιώνιο, μπήκε στο χρόνο, για να οδηγήσει το κόσμο στο αιώνιο.

Μόνο ο παντοδύναμος “Λόγος”, ο Χριστός, που είναι η άπειρη αλήθεια και η άπειρη αγάπη, κι έγινε “Σάρκα” μπορεί να ενώσει τον κόσμο όλο. Να ενώσει το “κτιστό” με το “Άκτιστο”.
Αυτός είναι η “ανακεφαλαίωση των πάντων”.
Η μεταμόρφωση, η αφθαρτοποίηση και η αιωνοποίηση όλης της δημιουργίας μέσα στην Εκκλησία.

Στα βαθειά βιώματα της Εκκλησίας, ο άνθρωπος βιώνει τις “άκτιστες” ενέργειες του Άπειρου Θεού, που ενώνει δυναμικά όλη τη δημιουργία και τη λυτρώνει από τη φθορά και το θάνατο.