"Ο Παλιάτσος και η Άνιμα"

Μέρος 3
ΤΟ ΤΟΞΟ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

iii. Το τόξο του Φρανκλ

//Από την ίδια κόλαση, του Νταχάου, ελευθερώθηκαν και βγήκαν στον κόσμο μια μέρα οι επιζήσαντες αιχμάλωτοι. Απ'αυτούς έζησαν στο εξής κι έπραξαν, άλλοι ως μισάνθρωποι επιδιώκοντας να επαναλάβουν για εκδίκηση όσα υπέφεραν, και άλλοι ως φιλάνθρωποι αγωνιζόμενοι να μην ξαναπάθυν άνθρωποι αυτά που εκείνοι υπέφεραν. Το τόξο ανάμεσα στους πρώτους και τους δεύτερους είναι το τόξο της ανθρώπινης ελευθερίας. // - Φρανκλ.

Η ελευθερία, όπως και κάθε πνευματική κατάσταση, δεν είναι απροϋπόθετη. Απαιτεί αρετή και τόλμη. Θυσία κι ευθύνη δηλαδή. Όλοι γοητευόμαστε από τον ανοιχτό ορίζοντα που αναθυμίζει το πρόσωπο κάποιων ανεξάρτητων χαρακτήρων. [...] όμως δε συμμεριζόμαστε το μόχθο, τον πόσο και την απώλεια που προπληρώθηκε για να σμιλευτεί πάνω τους τούτη η έκφραση, τούτη η ζημιά.
Η φυσικότητα στις συμπεριφορές είναι ένα φωτισμός θείος. Αναδυκνύει τη γνησιότητα που μας έχει δωριστεί εκ γενετής, σαν κουκούτσι της υπόστασής μας, σαν μαργαριτάρι.

Χρειάζεται ν ακαθαριστεί ο εσωτερικός κόσμος μας από του εγωισμού τα πάθη, προκειμένου να ξαναγίνει δοχείο χάριτος και να λάμψει στο πρόσωπο το σαγηνευτικό φως. Της ταπείνωσης και της ελευθερίας η ανταύγεια.

Στη δική μας πίστη (ορθοδοξία) η ταπείνωση δεν είναι εξευτελισμός, αντιθέτως έχει να κάνει με την ύψιστη αρχοντά. Με την απευλευθερωμένη στάση εκείνου που δεν έχει ανάγκη ένα ζητιάνο εγωισμό, μια ζητιάνα αυταρέσκεια.
Το μέτρο σύγκρισης της δικής σου υπόστασης δεν είναι ο κάθε άλλοος συνάνθρωπος αλλά το πρόσωπο του Θεού και μόνο. Το πρώτο μέτρο σύγκρισης γεννάει μειονεξία και κόμπλεξ κατωτερότητας, το δεύτερο όμως μέτρο ανοίγει λυτρωτική ταπείνωση ταυτόχρονα με λυτρωτική προοπτική.

Η αυθεντικότητα αυτού που όντως είμαστε, όταν με τόλμη αφηνόμαστε να είμαστε εκείνο που όντως είμαστε, είναι καταμάχητη.
Το κριτήριο του να είμαι αρεστός είναι επιλογή απάτης. Αλλά και ματαιότητας.

Η ανάγκη είναι αγωνία, ανασφάλεια, κάτεργο, ρευστότητα, αστάθεια, κυκλοθυμία. Ρεζίλι.
Αν η αποδοχή μας από τον άλλο είναι θέμα ζωής και θανάτου, η ανάγκη σε κάνει να τον κοιτάς πότε σαν σωτήρα σου και πότε σα δήμιο σου.

Το να σου προσφέρουν είναι μια ανθρώπινη χαρά. Το να προσφέρεις είναι μια χαρά θεία.

Η άγνωστη ψυχή είναι ψυχή-απειλή, ψυχή-βόμβα. Ο ξένος για τους Έλληνες ήταν εχθρός.
Το να χτίσεις εαυτό είναι έργο δύσκολο. Αλλά κια συναρπαστικό. Αλλά και μονόδρομος. Δεν υπάρχεις αλλιώς. Ούτε μπορείς να αγαπάς αλλιώς.

Η περηφάνεια, η καλοσύνη, η πίστη στο απίστευτο δυνατό, το όνειρο και το θαύμα είναι έξοδοι φυτεμένοι σε αδούλωτες περιοχές της ύπαρξης που τίποτα τελικά δε τις φτάνει.